Ορισμένες σκέψεις με αφορμή μια (προβοκατόρικη;) γελοιογραφία του ηθοποιού Γ. Γαλίτη για την Κλαυδία (; )

Έρχονται συχνά, με αναμμένες δάδες, άνθρωποι με ένα απλοϊκό σχήμα σκέψης του τύπου «μέλι + μακαρόνια = μελομακάρονα»*, να ψέξουν όποιον/ όποιαν επισημαίνει κάτι που οι ίδιοι δεν βλέπουν ή δε θέλουν να δουν. Ένα παράδειγμα αυτού του τρόπου σκέψης:

Φοράει μακριά ρούχα η Κλαυδία και γυαλιά = είναι ορθόδοξη και καταπιεσμένη από την πατριαρχία = είναι αντι-πρότυπο για τη γυναικεία χειραφέτηση = το θέμα απορρίπτεται στο όλον του εξαρχής ως συντηρητικό. Χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν λ.χ. ότι η Κλαυδία φοράει το κοστούμι ενός ρόλου στο πλαίσιο ενός οπτικοακουστικού θεάματος και δεν κυκλοφορεί έτσι στο δρόμο καθημερινώς. Έπρεπε να μιλήσει για τη Γενοκτονία με μπικίνι; Ή έπρεπε να τραγουδήσει για άλλο θέμα; (Εκθειάστηκαν, αντίστροφα, κάποιες υποψήφιες που γυμνώνονται οικειοθελώς, καθώς «βγαίνουν από τα στεγανά και τις ουτοπίες της τοξικής πατριαρχίας», όπως διάβασα σε γνωστή σελίδα στο φβ. Ο φίλος μας ο Μπιουνγκ-Τσουλ Χαν ίσως έλεγε ότι οι ίδιες επιδίδονται στην αυτο-εκμετάλλευση και τον αυτο-εξαναγκασμό τους).

Το πρόβλημα με την Κλαυδία, δεν είναι ούτε η εμφάνιση της, ούτε οτιδήποτε άλλο σκοτεινό της καταλογίζουν – αυτά είναι προσχηματικά, ώστε να μην παραδεχτούν ότι ενοχλούνται από το ΘΕΜΑ με το οποίο επέλεξε να εκτεθεί δημοσίως:

1. Το τραγούδι της αναφέρεται σε γενοκτονία. Επιλέγοντας ένα οδυνηρό γεγονός από την ιστορική διαδρομή των προγόνων της/μας, είναι σαφές ότι μιλά και για οποιαδήποτε άλλη γενοκτονία/ πόλεμο συντελείται στον πλανήτη. Δε χρειάζονται επεξηγήσεις, όταν το καλλιτεχνικό θέμα είναι τόσο σαφές και δυνατό. Ένα παιδί του δημοτικού αντιλαμβάνεται την αναλογία και τον συμβολισμό. Το πρόβλημα μάλλον είναι ότι το θέμα της είναι απολύτως ΞΕΚΑΘΑΡΟ. Τα υπόλοιπα είναι απλά gaslighting και το πίσω κείμενο είναι: «αυτό που ένιωσες θεατή ως φως – αν ένιωσε κάποια συγκίνηση η ψυχούλα σου – είναι στην πραγματικότητα σκοτάδι».

2. Γιατί να πειστούμε ότι πρόκειται για σκοτάδι και να αποσυνδεθούμε από το υγιές συναίσθημα που γεννά (ταύτιση / συγκίνηση / θλίψη/ αναστοχασμό); Γιατί αυτήν τη γενοκτονία τη διέπραξε η ΤΟΥΡΚΙΑ. Ορθώς ζητείται ο αποκλεισμός του Ισραήλ από διοργανώσεις όπως η eurovision για τα αισχρά του εγκλήματα κατά αμάχων, και το ίδιο θα έπρεπε να γίνει με την Τουρκία, για τη στήριξή της στα εγκλήματα των Αζέρων κατά των Αρμενίων, για τη στήριξή τους στους τζιχαντιστές στη Συρία, και για τις ανοιχτές απειλές της εναντίον της Ελλάδας, μέρα παρά μέρα. Η αλληλεγγύη σε μακρινούς λαούς προσδίδει κύρος και είναι πιο ανώδυνη συγκριτικά με την ανάληψη ενεργού δράσης στον παρόντα τόπο και στον παρόντα χρόνο. Εδώ έχει προσωπικό κόστος. Παράδειγμα ενεργού αλληλεγγύης ήταν ο Βαγγέλης Πισσίας, ο οποίος απήλθε προσφάτως, και πήγε πολλές φορές στη Γάζα και έθεσε τον εαυτό του σε κίνδυνο. Όπως καταγγέλλουμε τα εγκλήματα του Ισραήλ, ας καταγγείλουμε και αυτά της Τουρκίας – τα χτεσινά, για τα οποία υπερηφανεύεται, τα τωρινά της, και πολύ φοβάμαι και τα μελλοντικά της, δεδομένου ότι δε διαφαίνεται δύναμη στον ορίζοντα και ικανή και πρόθυμη να αναχαιτίσει τον επεκτατισμό της. Η υπενθύμιση της γενοκτονίας των Ποντίων είναι μια θαυμάσια αφορμή για αναστοχασμό και μπράβο στην 22χρονη Κλαυδία από τον Ασπρόπυργο για την on stage ανάδειξή της, ενώπιον τόσων ξένων χωρών. Είναι τυχερή που είχε επιτυχία σε άλλες χώρες, γιατί αυτό λειτούργησε ως ανάχωμα στις επιθέσεις που θα δεχόταν εάν αυτή δεν υπήρχε.

Άτοπο είναι το επιχείρημα ότι επειδή πρόκειται για γενοκτονία του παρελθόντος, και όχι του παρόντος, κάνει κάτι εύκολο/ αποσιωπά το παρόν. Οι γενοκτονίες του παρελθόντος δεν παραγράφονται. Αν ήταν έτσι δε θα έπρεπε να μιλήσουμε ξανά για τους ΝΑΖΙ. Άραγε πόσοι καλλιτέχνες και πόσο συχνά έχουν μιλήσει για τα δεινά του ποντιακού ελληνισμού, της Κύπρου ή επιλέγουν τέλος πάντων κάποιο θέμα που αφορά την πατρίδα τους; Θεωρείται μπανάλ; Συνεπάγεται κάποιο κόστος προσωπικό η αναφορά σε τέτοια θέματα; Υπάρχει, ίσως, κάποιος αόρατος φόβος ή δύναμη που αποτρέπει την ανάδειξή τους, σε ένα υγιές πλαίσιο; Δε μοιάζει και πολύ εύκολο να κάνεις τέχνη με αυτή τη θεματολογία.

Με ενδιαφέρον είδα αυτές τις μέρες πως συμβαδίζει η γλιτσαρία της TV (πχ. Λιάγκας) με κάποια αριστερά/ αριστερίστικα μέσα (π.χ. Luben, γελοιογράφοι επαγγελματίες και χομπίστες) στο θάψιμο ενός 22χρονου κοριτσιού. Μια ωραία, αθώα κλωστούλα ενώνει αυτούς με τον πρωθυπουργό της χώρας, Κ. Μητσοτάκη, ο οποίος στην προχθεσινή του ανάρτηση για την γενοκτονία των Ποντίων ξέχασε να αναφέρει τους θύτες της γενοκτονίας, τους Τούρκους. Όπως τους είχε ξεχάσει και η πρώην πρόεδρος της δημοκρατίας, Κ. Σακελλαροπούλου, πέρυσι ή πρόπερσι. Όπως φαίνεται, οι άνθρωποι όντως ξεχνούν με την πάροδο του χρόνου.

Γελοιογραφία – Η Κλαυδία ως χάρος/ γενοκτόνος ( ; ) Επειδή την ψήφισε το Ισραήλ ( ; ) Υπονοεί το σκίτσο ότι καπηλεύτηκε η Κ. το θέμα της γενοκτονίας (; ) Μια απόπειρα απαξίωσης/ δολοφονίας χαρακτήρα ( ; ) Υπάρχει στην Ελλάδα cancel culture;

Τί θέλει να πει ο ποιητής, εν πάση περιπτώσει; Αναφέρεται το σκίτσο στη συμμετοχή της Κλαυδίας, ή του Ισραήλ; Γιατί αν το πρόβλημα είναι η συμμετοχή του Ισραήλ, το σκίτσο πρέπει να παραπέμπει στη σκηνική παρουσία του Ισραήλ, όχι της Κλαυδίας. Και πιο σωστό θα ήταν μάλλον να λέει «δεν είναι eurovision, είναι γενοκτοβίζιον».

Βίντεο 1 – Με τι ζεστασιά, χαρά και αγάπη μιλάνε Μαρίζα Κωχ και Κλαυδία. Μία γενναία και φωτεινή ψυχή η Μαρίζα. Η ιστοσελίδα «η μηχανή του χρόνου» αναφέρει ότι η ζωή της κινδύνεψε από ελεύθερο σκοπευτή στη Εurovision το 1976, όταν τραγούδησε εναντίον της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. https://www.youtube.com/watch?v=A5MChij0lX0

Βίντεο 2 – Η αδελφή και η γιαγιά της Κλαυδίας. Δείτε τι κάνει η γιαγιά. Ανθρώπινα πράγματα. Εγώ συγκινήθηκα. 

* Η ατάκα «μέλι + μακαρόνια = μελομακάρονα» είναι της μάνας μου