Οι 20.000 Σερραίοι

Ενιωσαν τουλάχιστον να τους πνίγει ένας κόμπος [στον λαιμό, στην ψυχή] όλοι αυτοί οι είκοσι χιλιάδες της περιοχής Σερρών που ψήφισαν -και ανέδειξαν πρώτο- τον εκλεκτό τους Κώστα Αχ. Καραμανλή, ακούγοντάς τον και βλέποντάς τον να καταθέτει στη Βουλή για το εθνικό έγκλημα στα Τέμπη;

Συνειδητοποίησαν, έστω με τραγική καθυστέρηση, τη μεγάλη τους ασέβεια απέναντι στους πενήντα επτά νεκρούς και κυρίως απέναντι στους συγγενείς και φίλους τους; Ντρέπονται μήπως τώρα για την ψήφο τους, παρακολουθώντας στην τηλοψία τον άθλιο αυτόν πολιτικό να μεταθέτει οπουδήποτε αλλού, εκτός από τον εαυτό του, τις ευθύνες για τη στυγερή δολοφονία νεαρών κυρίως ψυχών; Κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια οι είκοσι χιλιάδες αυτοί συμπολίτες μας; Εχουν μετανιώσει για τη βδελυρή πράξη τους, να ψηφίσουν δηλαδή αυτόν τον ανεκδιήγητο πολιτικό [ίσως και άνθρωπο;].

Η κ. Καρυστιανού, μητέρα της δολοφονημένης νεαρής κόρης της, άκουσε τον κύριο αυτόν να καταθέτει. Και του απάντησε βεβαίως: «Ακούγοντάς σας, κ. Καραμανλή, σκέφτηκα τι λυπηρό που οι νομοθέτες δεν μερίμνησαν για ανθρώπους σαν εσάς. Δεν θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν το μέγεθος της αναξιοπρέπειας και της ανηθικότητας που μπορεί να φτάσει κάποιος… [Μιλήσατε] με αλαζονεία και ψεύδη και επιχειρήματα που πολλοί εξ ημών θα ντρέπονταν να εκστομίσουν». Ακουσαν την απάντησή της οι είκοσι χιλιάδες Σερραίοι; Κοκκίνισαν από ντροπή για την επιλογή τους;

Ιδού ο πολιτικός [ίσως και άνθρωπος;] Καραμανλής: αναξιοπρεπής, ανήθικος, αλαζών, ψεύτης, θρασύς, α(συ)ναίσθητος, παγερός, κυνικός. Τίποτα από όλα αυτά δεν είδαν, δεν κατάλαβαν οι είκοσι χιλιάδες ψηφοφόροι του; Δεν αγανάκτησαν; Δεν δυσφόρησαν; Δεν [τον] σιχάθηκαν; Πρέπει να επιμείνει κανείς στη στάση και συμπεριφορά των Σερραίων αυτών –δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί για το μαύρο χάλι της χώρας, φταίμε και πολλοί από τους ψηφοφόρους που ανενδοίαστα δίνουμε άφεση αμαρτιών σε παρεκκλίνοντες αδίστακτους εκπροσώπους του έθνους. Βάζουμε κι εμείς το λιθαράκι μας στην οικοδόμηση ενός ψευδούς και υποκριτικού, δημοκρατικού τάχα, πολιτικού συστήματος.

Ασφαλώς δεν είναι άμοιρος ευθυνών γι’ αυτήν την κατρακύλα του πολιτικού συστήματος ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο οποίος, αντί να τον πιάσει από το αυτί και να τον στείλει σπίτι του, επέτρεψε να κατέλθει στον στίβο των εκλογών χωρίς την παραμικρή αντίρρηση. Φαντάζεται κανείς, μάλλον δεν φαντάζεται, πώς νιώθουν οι οικείοι των πενήντα επτά δολοφονηθέντων μετά την οικτρή κατάθεση του θλιβερού πρώην υπουργού. Παραμένει απορίας άξιο πώς αυτός ο πολιτικός εξακολουθεί να περνάει τη θύρα της Βουλής και να αποφασίζει για τις τύχες των Ελλήνων.

Δεν κατακρίνονται όλοι οι Σερραίοι παρά όσοι ψήφισαν τον θλιβερό αυτόν πολιτικό.

ΥΓ. Πρέπει μάλλον να φάει πολλά ψωμιά ακόμη η Αριστερά ώσπου να συνειδητοποιήσει την τεράστια απορροφητική δύναμη του «αφυπνισμένου καπιταλισμού» –εάν οψέποτε τα καταφέρει θα χύσει μαύρα δάκρυα για τη νηπιότητα της σκέψης της, θα μετανιώσει πικρά για την ευκολία με την οποία ψήφιζε νομοσχέδια σαν αυτό που ψήφισε χθες, νομίζοντας μάλιστα ότι ήταν άκρως προοδευτικό και ξεχνώντας ότι αυτό ουδόλως μεριμνά για τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα των μειονοτήτων. [Τα κοινωνικά δικαιώματα υποχωρούν μπροστά στα ατομικά, η κρατική πρόνοια μπροστά στην «εταιρική ευθύνη» –αυτό δεν επιδιώκουν οι παγκόσμιες ελίτ;]