Μπαλόνια

Δεν θεώρησε ότι ξεκίνησε η βόλτα του με την μηχανή όταν ξεκίνησε από το σπίτι αλλά όταν έφτασε στην Παραλιακή, στο Βασιλικό Θέατρο. Τότε συνειδητοποίησε την τιμητική της διαύγειας του συγκεκριμένου απογεύματος. Ήταν μάλλον κι η μία σχεδόν ώρα ύπνου που είχε προηγηθεί.

Τότε ένοιωσε ότι ξεκινά η βόλτα με την μηχανή μπροστά από το Βασιλικό Θέατρο.

Οδηγούσε ήρεμα, οι ταχύτητες στις αλλαγές τους δεν ακούγονταν, ο κινητήρας ήταν σε πλήρη αρμονία με την απογευματινή διαύγεια. Δεν πέτυχε πράσινο κύμα στην Μεγάλου Αλεξάνδρου, όμως ήταν σαν να ήταν όλα πράσινα από την ηρεμία των στιγμών που βίωνε. Κι ας είδε στο δρόμο ένα ζευγάρι να μαλώνει, κι ας είδε ένα άλλο ζευγάρι να κάνει βόλτα με τα δίδυμα του σε καρότσι, κι ας είδε δυο ηλικιωμέους άντρες να περπατάν σε μπάι πας ρυθμό, κι ας είδε γεμάτες παιδικές χαρές με κουρασμένους γονείς διαφόρων ηλικιών, κι ας είδε δυο νεαρά παιδιά, ένα αγόρι και ένα κορίτσι να περπατάν νευρικά γεμάτα αγωνία ψάχνωντας φράγκα για σταφ, κι ας είδε κοντά στην Συνδίκα να παίζουν τέννις και πιο πριν άλλους να παίζουν μπάσκετ.

Σαν σε ταινία είχε δει σε τόσο σύντομο διάστημα σχεδόν όλες τις φάσεις της ζωής του, παιδί, έφηβος, εργαζόμενος, αθλούμενος, γονιός, μεσήλικας πλας…. .

Έφτασε στην διχάλα της παραλιακής. “Ανθέων ή Μαρία Κάλλας;” Ρώτησε το κράνος του. Συνέχισε ευθεία, Μαρία Κάλλας, σχεδόν αμέσως μόλις ‘’γέμισε’’ το οπτικό πεδίο του με το Μέγαρο Μουσικής ξεχώρισαν στα αριστερά του πολλά γαλάζια μπαλόνια. Είχε φτάσει στην Γενική κλινική, θυμήθηκε τον ερχομό του πρώτου του παιδιού σχεδόν 20 χρόνια πριν. Προσπέρασε την κλινική όπως όλα αυτά τα σχεδόν 20 χρόνια που τον προσπέρασαν, όχι όμως την πολύπλευρη αίσθηση εκείνων των ημερών του τότε, σχεδόν 20 χρόνια πριν.

Συνέχισε, προσπέρασε, το Ποσειδώνιο, άλλες αναμνήσεις από εκεί με τις επισκέψεις για να μάθει να κολυμπά ο μικρός τους γιος. Ύστερα η μεγάλη αλάνα στα δεξιά, το S του δρόμου που σε βγάζει στα κτίρια της express, πόσες αναμνήσεις από την δουλειά του σε όλα αυτά τα κτίρια. Έστριψε δεξιά στην Σοφούλη, στο φανάρι με το λυκόσκυλο στα δεξιά στο βενζινάδικο. 10 χρόνια πριν σε ένα απότομο φρενάρισμα του μπροστινού αυτοκινήτου είχε πέσει με το μικρό σκούτερ. H διάγνωση έδειξε ρήξη μηνίσκου.

Συνέχισε όλη την Σοφούλη με το ίδιο ήρεμο τρόπο οδήγησης, τα γνωστά μαγαζιά δεξιά και αριστερά και την αίσθηση από τις αναμνήσεις σχεδόν να ξεχειλίζουν μέσα από το κράνος. Έφτασε το Παλατάκι του Βασιλιά, του Π.τ.Δ. τώρα πια, ενίοτε των σύγχρονων Βασιλιάδων, επιχειρήσεων, ιδιωτών που το νοικιάζουν για τις στιγμές τους, για τις δουλειές τους. Πάντα όμως περνώντας από εκείνο το σημείο το βλέμμα ακουμπά το σπίτι και την αυλή ακριβώς δίπλα από την Ναυτική διοίκηση Βορ. Ελλάδας. Όπως ακουμπάν και άλλες αναμνήσεις, ένα σεμινάριο πριν χρόνια, κάποιες τρεξιματικές διαδρομές σε ώρες αναμονής από πρόβες σχολικών γιορτών στο Μέγαρο Μουσικής των δύο γιων πια.

Η παραλιακή της Καλαμαριάς πέρασε σαν νεράκι, σαν να ‘πρεπε να περάσει γρήγορα για να φτάσει στο ύψος του κλειστού Παναγία και την ταβέρνα από κάτω που επίσης έκλεισε. Θυμήθηκε δυο φίλους καλούς που έφυγαν από την ζωή την γήινη, και της καθημερινότητας και έλεγαν τα πάντα μαζί τους.

Ανέβηκε αριστερά την Μιαούλη, εκεί που ‘χει παλιά Pizza Hut. Δεν κατάλαβε πως έφτασε στην μεγάλη διασταύρωση στον Φοίνικα. Οι αναμνήσεις…. . Ντελιβεράς στην Hut στην Αθήνα, οι φίλοι που χάθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα μπαλόνια και τα παιδιά του.

Μπήκε στο περιφερειακό, έπιασε την δεξιά λωρίδα με την αίσθηση γαλήνης μέσα του να συνεχίζει. Κι άλλες αναμνήσεις, στα αριστερά του το κτίριο της Αρωγής πριν χρόνια είχε επισκεφθεί με έναν συνάδερφό του έναν άνθρωπο με σοβαρά προβλήματα υγείας. Πιο δίπλα το Γένεσις, φαντάστηκε ότι εκεί θα ‘χει άλλα μπαλόνια γεμάτα, χαρά, αγωνία, προσδοκίες, φόβο του καινούργιου ερχομού.

Ήρεμος περιφερειακός γεμάτος έργα Fly Over φορτωμένος. 

Μετά το μικρό τουνελάκι μια τζούρα θάλασσας στο βάθος και διαγώνια αριστερά. Δε μετάνιωσε ούτε στιγμή που δεν έβαλε μουσική στο ακουστικό του, όποτε οδηγά την μηχανή  και ακού μουσική πάντα χρησιμοποιεί ένα ακουστικό. Τώρα άκουγε υπέροχα τον αέρα, τον κινητήρα, κάποια δικά του φωναχτά σχόλια από όσα είχε ζήσει και σκεφτεί όση ώρα οδηγούσε.

Κατέβαινε ήδη την Κατσιμίδη και το Καυταντζόγλειο φάνταζε πανέμορφο με τα σύννεφα από πίσω του και πάνω από το λιμάνι. Γλυκές και οι αναμνήσεις από τον στίβο του μικρού τους.

Πληρότητα ένοιωθε, “καρφί” κάτω η Κατσιμίδη που έγινε πια Παρασκευοπούλου. Το πρώτο φοιτητικό σπίτι πάνω απ’ το Άνετον στο νούμερο 42 της Παρασκευοπούλου. Η Παρασκευοπούλου που στενεύει απίστευτα μετά την Δελφών, το Ράδιο Σίτυ κι η στοά του όπως έγραψε πρόσφατα ο Λεξ, πόσες ταινίες εκεί, πόσες θεατρικές παραστάσεις, σε πόσες διαφορετικές φάσεις της ζωής του. Η Εμπορική Τράπεζα που έκλεισε, διαγώνια απέναντι από το Ράδιο Σίτυ, γωνία Βασ. Όλγας με Παρασκευοπούλου 

”Πως πέρασαν τα χρόνια”, μονολόγησε. Την ώρα που έστριβε αριστερά μπαίνοντας για δεύτερη φορά το ίδιο απόγευμα στην Μεγάλου Αλεξάνδου. 

Κάπως ένοιωσε, η πιο δυνατή γκαζιά ”πέταξε κώλο” στρίβοντας, δεν χρειάστηκε να κάνει κάτι περισσότερο απ’ το να κατεβάσει το γκάζι για να “μαζέψει”. Πράσινο το επόμενο φανάρι και για μερικές αλλαγές ”γέμισε” κοκκινίζοντας το στροφόμετρο για λίγο. 

Τώρα ήθελε το πράσινο κύμα, ήρθε και σκαρφάλωσε πάνω του. Ξανά στην ίδια διχάλα χωρίς εικόνες αυτή τη φορά, Ανθέων (Γεωργίου Παπανδρέου πια)  και Μαρία Κάλλας, ξανά ευθεία.

Αυτή την φορά δεν πρόλαβε να αντικρίσει τα γαλάζια μπαλόνια της Γενικής Κλινικής. Ένας νέος γονιός κουβαλούσε προς το αυτοκίνητό του τα δικά του ροζ γεμάτα μπαλόνια με χαρά, αγωνία, προσδοκίες, ίσως φόβο λόγω του καινούργιου ερχομού.

Κι άλλα πόσα μπαλόνια σκέφτηκε που δεν φαίνονταν, γεμάτα προσδοκίες, επικαλυμμένα θέλω, προτεινόμενους συμβιβασμούς, μπλοκαρίσματα εφηβικών θέλω, απαγορεύσεων και απαγορεύσεων ξεθωριασμένων γιατί τα πράγματα αλλάζουν, μεταβάλλονται.

Είχε φτάσει στην Γενική Κλινική, έκανε δεξιά και προχώρησε αργά στον πεζόδρομο μέχρι την θάλασσα. Ο ήχος της μηχανής ακούγονταν γλυκά στα αυτιά του. Οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα αν υπήρχαν σε εικόνα ήταν πάνω απ’ το κράνος του που δεν είχε  βγάλει ακόμα, όπως ο σάκος του Άι Βασίλη στο Πολικό Εξπρές. 

Ήταν πια τόσο…. .