Μικρή αφορμή για να έχει νόημα η ζωή…

Μικρή αφορμή η ημέρα της γυναίκας, στο κύλισμα της ημέρας των Τεμπών, να αφηγηθώ μια μικρή ιστορία, απολύτως πραγματική …

Πριν μερικά χρόνια σε μια εφημερία του νοσοκομείου με έχουν καλέσει για να πάω σε γονείς που μόλις έχουν μάθει ότι το 20 χρόνο παλικάρι τους ήταν νεκρό.

Σε τέτοιες στιγμές, σκέφτομαι πάντα τι λέξεις θα βρω, πώς θα χωρέσει ένα δωμάτιο τέτοιο μαντάτο για αυτούς τους γονεις μέσα στη νύχτα… γι’ αυτο κ συνήθιζω να πηγαίνω από την πλαϊνή πόρτα των επειγόντων για να αποφύγω την πολυκοσμία.

Εκείνο το βράδυ στο διάδρομο, που είναι σχεδον πάντα έρημος, βρέθηκα μπροστά σε δύο τραυματιοφορείς που προχωρούσαν ένα φορείο κ μια νοσηλεύτρια, που απολύτως καθοδήγητικα κ σχεδόν αυστηρά, έδινε οδηγίες να προσέξουν το φορείο με το σκεπασμένο σεντόνι.

“Σιγά, προσεκτικά, όχι έτσι, με προσοχή το παιδί, με προσοχή!” θυμάμαι να λέει. Συνειδητοποιώντας για ποιο παιδι στεκόταν εκεί, ως αγέρωχη Αντιγόνη, γύρισα φευγαλέα να δω το πρόσωπο της. Ποια νοσηλεύτρια ήταν αυτή που με τόσο σεβασμό κ φροντίδα περνούσε το νεαρό αυτο αγόρι στον ύστερο θάλαμο..

Ντολκα Μαρια νοσηλεύτρια εφημερίας, μητέρα επίσης,4 κοριτσιών…

Προχώρησα κ σκέφθηκα ότι με αυτή την εικόνα – παρηγοριά, θα ανταμώνα την χαροκαμένη μάνα,

…. μια άλλη γυναίκα, επίσης μάνα, είχε βρεθεί εκεί, να φροντίσει ως την τελευταία στιγμή το παιδί της.

Βγαίνοντας από αυτή τη συνάντηση, στα επειγοντα γινόταν χαμός.. Όσοι έχουν περάσει μια βραδιά σε εφημερεύον νοσοκομείο καταλαβαίνουν. Η ίδια νοσηλεύτρια ήταν εκεί να συντονίζει το χάος όλο το βράδυ με μοναδική ψυχραιμία.

Αυτές οι στιγμές εμπεριέχουν την απόλυτη ουσία ενός νοσοκομείου: τον αγώνα όλη μέρα – όλη νύχτα, να υπερασπιστεί τη ζωή αλλά και τον σεβασμό στον θάνατο.

Αυτή η ίδια γυναίκα πριν ένα χρόνο κ κάτι, βρέθηκε σε ένα άλλο νοσοκομείο, ως μητ’ερα, νυχτιάτικα στη Λάρισα να αναζητά την κορη της που ταξιδεύε με το τρένο των Τεμπών, Εκείνο το βραδυ, έχασε την Αναστασία της, υπέροχη φοιτήτρια 19 ετών, τόσο βίαια άδικα κ παράλογα.

Δεν ξέρω από πού και πώς αναβλύζει δύναμη μια γυναίκα, μια μητέρα. 

Αυτή η ίδια γυναίκα συνεχίζει να είναι μια μαμά της καθημερινότητας, μπορεί να πλένει, μαγειρεύει, τακτοποιεί, συμβουλεύει, χαμογελά, κλαίει γελάει, σκέφτεται, αγωνιά, έχει κόρες στο στίβο των πανελληνίων, που κ αυτές με τη σειρά τους έχουν σηκώσει μανίκια ως τους ώμους κ πιο ψηλά να ζουν την εφηβεία τους, να τρέχουν τις ελπίδες τους να τρέφουν τα όνειρα τους, κ όλοι μαζι με τον μπαμπά, να αντέχουν την υπέρτατη απώλεια στο σπιτικό τους. Να την μετουσιώνουν από το μαύρο του θρήνου και να δημιουργούν κ πάλι ζωή.

Αυτή η ίδια γυναίκα με ένα λουλούδι και ένα κερί, μόνη στη Βουλή, έκανε την οργή της τριαντάφυλλα και ξεσήκωσε εκατοντάδες να αφήσουν στο Σύνταγμα φωνή διαμαρτυρίας για τα Τέμπη.

Αυτή η ίδια γυναίκα παραμένει ένα χρόνο τώρα, το δικό της πόνο να τον κανει φροντίδα στον πόνο κ την ασθένεια, στο νοσοκομείο.

Αυτή η ίδια γυναίκα έχει φτιάξει δεσμούς άρρηκτους και ατσάλινους με τις άλλες μαμάδες του τρένου, να ακουμπά η μια το βλέμμα της άλλης, μια αγκαλιά, μια παρηγοριά…

Αυτή η ίδια γυναίκα παραμένει όμορφη κ τρέχει τη ζωή, κρατώντας το αποτύπωμα της δικής της Αναστασίας φυλαχτό στο δέρμα της, να το προχώρα μέχρι να βρει μια δικαίωση, με τον ίδιο σεβασμό κ τη φροντίδα που αποχαιρετούσε εκείνο το νεκρό αγόρι.

Κ κάπως έτσι τα λόγια του Εγγονόπουλου βρίσκουν ανθρώπους…

Με σεβασμό σε τέτοιους ανθρώπους, για να έχει νόημα η ζωή…