«Με το Grey’s Anatomy σχεδόν έφτασα να κάνω διάγνωση»

Η Μέρεντιθ κουνάει τα χειρουργικά εργαλεία με ταχύτητα, παλεύοντας να σταματήσει μια αιμορραγία. Οι κινήσεις της είναι σχεδόν μηχανικές, αλλά σίγουρες – μέχρι που το φως αλλάζει και στο βάθος ακούγονται οι φωνές της μητέρας και των παιδιών της. Δεν βρίσκεται πια στο χειρουργείο, αλλά πάνω σε ένα καρουσέλ. Τα καθίσματα γυρίζουν γύρω της, καλώδια μπλέκονται στα πόδια της κι εκείνη σκύβει ξανά, αποφασισμένη να «σώσει» κάτι για το οποίο δεν καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται. «Ο χρόνος τελειώνει», της λέει η Ελις, ενώ τα παιδιά στέκονται πιο πέρα, σαν φευγαλέες σκιές από μια άλλη ζωή. Το φως τρεμοπαίζει και ύστερα σιωπή. Η Μέρεντιθ μένει μόνη στο καρουσέλ που δεν γυρίζει πια.

Τα μάτια ανοίγουν και η ηρωίδα συνειδητοποιεί ότι έβλεπε ένα πολύ ζωντανό όνειρο. Ενα όνειρο που μοιάζει να συμπυκνώνει όσα κουβαλά μέσα της εδώ και 20 χρόνια: την απώλεια, τη μνήμη, τη συνεχή προσπάθεια να γιατρέψει ό,τι πονά. Γι’ αυτό και την παρακολουθούμε στο πλευρό της Αμίλια, η οποία θρηνεί έναν αβάσταχτο θάνατο.

Στο 450ό επεισόδιο (το δεύτερο της 22ης σεζόν), που προβλήθηκε στις 16 Οκτωβρίου με τίτλο «We built this city», η σκηνή αυτή δεν είναι απλώς μια επιστροφή της Μέρεντιθ, αλλά μια υπενθύμιση της διάρκειας και αντοχής του «Grey’s Anatomy», μιας σειράς που συνεχίζει να μας συγκινεί ύστερα από δύο δεκαετίες στον «αέρα».

Από την πρεμιέρα του τον Οκτώβριο του 2005, μέχρι σήμερα, το δημοφιλές τηλεοπτικό πρότζεκτ της Σόντα Ράιμς έχει ξεχωρίσει ως η μακροβιότερη ιατρική σειρά στην ιστορία της τηλεόρασης. Μια καινοτόμος αφήγηση που άλλαξε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται τα ιατρικά και ανθρώπινα δράματα σε ένα νοσοκομειακό περιβάλλον, σε μορφή μυθοπλασίας.

Το «Grey’s Anatomy» έχτισε μια ισχυρή συναισθηματική σύνδεση με το κοινό, αναδεικνύοντας κατά καιρούς σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα όπως τα δικαιώματα των γυναικών, την ψυχική υγεία και τη φυλετική αδικία, τη στιγμή που παρακολουθεί την επαγγελματική και προσωπική εξέλιξη των χαρακτήρων οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολύπλοκες σχέσεις και ηθικά διλήμματα. Σε αντίθεση με άλλες ιατρικές σειρές της εποχής, όπως τα «ER» και «House», αρκετά επεισόδια παίρνουν τη μορφή έντονου μελοδράματος. Η συνύπαρξη δράματος, ρεαλισμού και έντασης στο «Grey’s Anatomy» δημιούργησε μια παγκόσμια κοινότητα θαυμαστών που έκανε την τηλεοπτική παρέα γιατρών κομμάτι της ζωής τους. Ιδιαίτερη αναγνώριση αξίζει και στη μουσική της Αλεξάντρα Πατσαβάς, που υπήρξε ένας επιπλέον ευρηματικός «χαρακτήρας», συνοδεύοντας κάθε σκηνή με τρόπο που ενισχύει την ατμόσφαιρά της.

Με αυτά τα στοιχεία, το ιατρικό δράμα δεν κατάφερε απλώς να καθηλώσει τους θεατές την πρώτη δεκαετία της προβολής του, αλλά συντρόφεψε ολόκληρες γενιές.

Με αφορμή τον εορτασμό των 450 επεισοδίων, έξι πιστοί θεατές γράφουν για τη σειρά που έγινε κάτι παραπάνω από καλή τηλεόραση. Εγινε συνήθεια και παρηγοριά.

If I lay here/If I just lay here/Would you lie with me and just forget the world?

Στο ριπίτ ξανά και ξανά αυτό το κομμάτι. Με την πρώτη νότα, έρχονται μπροστά μου όλοι: Μέρεντιθ, Κριστίνα, Ιζι, Τζορτζ, Μακντρίμι, Μακστίμι.

Ρωτάς γιατί έβλεπα φανατικά το «Greys Anatomy»; Γιατί αυτή η σειρά είναι τα νιάτα μου, είναι οι έρωτες μέσα στα χειρουργεία, οι τέλεια γυρισμένες σκηνές με φοβερή μουσική επιμέλεια, οι φιλίες των ειδικευόμενων, που μοιάζουν με αυτές που ζήσαμε ως φοιτητές. Εμαθα πρώτες βοήθειες, σχεδόν έφτασα να κάνω διάγνωση. Αξέχαστη σκηνή όταν η Ιζι μένει για ώρες ξαπλωμένη στο πάτωμα μετά τον θάνατο του Ντένι. Οσες φορές και αν δω αυτή τη σκηνή…

Ολους τους ήρωες τους αγαπώ, αλλά η Σόντα Ράιμς έφτιαξε έναν καταπλήκτικό Μακντρίμι, ο Ντέρεκ, ο αιώνιος αγαπημένος της Μέρεντιθ, όλων μας. Οταν αποφάσισε να τον σκοτώσει με ένα φορτηγό, φρίκαρα. Τον έσωσε από αεροπορικό δυστύχημα και τον εξαφάνισε σε ένα τροχαίο. Ε όχι! Φυσικά και της έστειλα email. «Κατέστρεψες έναν τέλειο χαρακτήρα, μας διώχνεις από τη σειρά».

Μπορεί το «Greys Anatomy» να συνεχίζει να παίζει, αλλά η αίγλη των πρώτων κύκλων νομίζω έχει χαθεί. Μακντρίμι, γύρνα πίσω!

Για όλους εμάς που είμαστε καθηλωμένοι από το πρώτο επεισόδιο, το «Grey’s Anatomy» είναι ένα ταξίδι στην καρδιά της ανθρώπινης ύπαρξης. Φαινομενικά πρωταγωνιστούν γιατροί, μηχανήματα, εγχειρίσεις, πόνος. Ουσιαστικά όμως είναι αλληλένδετες ιστορίες ανθρώπων που παλεύουν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, αγωνίζονται να γιατρέψουν και να αντέξουν, να συνδυάσουν την ιατρική τους ιδιότητα με την ευαίσθητη, ανθρώπινη πλευρά τους, να επουλώσουν τα δικά τους τραύματα. Η σειρά μας διδάσκει την επιμονή ακόμη κι όταν όλα έχουν τελειώσει, την καλοσύνη κόντρα σε μια άγρια καθημερινότητα, την αποδοχή της απώλειας, την πίστη ακόμη και στα πιο μεγάλα όνειρα. Γιατί, ό,τι κι αν γίνει, η καρδιά βρίσκει τον τρόπο να χτυπάει ξανά.

Εβλεπα «Grey’s Anatomy» όταν δεν ήταν ακόμη της μόδας τα ιατρικά σίριαλ, όταν τα Σαββατοκύριακα έπαιζε «Dr House» και «Ντετέκτιβ Μονκ», όταν δεν υπήρχαν πλατφόρμες για binge watching και τρώγαμε τα νύχια μας από την αγωνία μέχρι να έρθει η επόμενη βδομάδα να δούμε αν γέννησε η δρ. B., αν θα τα φτιάξουν η Κριστίνα με τον Οουεν, αν θα γυρίσει η Ιζι.

Θυμάμαι καλά τη σκηνή του πυροβολισμού του Ντέρεκ Σέπερντ που είχε σημάνει και το τέλος της έκτης σεζόν, τα νεύρα και την αγωνία μου μέχρι να μάθω αν τελικά τα είχε καταφέρει. Είδα τυχαία τις προάλλες το συγκεκριμένο επεισόδιο στο Μακεδονία TV και σφίχτηκε πάλι το στομάχι μου· η ίδια ανατριχίλα λες και δεν ήξερα τη συνέχεια, οι ίδιοι καβγάδες με τους υπόλοιπους στο σπίτι για τις «βλακείες» που βλέπω.

Εχοντας ταλαιπωρηθεί στα νοσοκομεία με δικούς μου ανθρώπους, ειλικρινά δεν ξέρω τι με κάνει να συνεχίζω να παρακολουθώ «Grey’s Anatomy». Η σειρά δεν απομυθοποιεί τον ανθρώπινο πόνο, κάθε άλλο θα έλεγα· όμως καθώς είναι πασπαλισμένη με μπόλικο λαβ στόρι και ωραίες φάτσες, μάλλον καθιστά λίγο πιο εύπεπτο το αναπόφευκτο. Κι αυτό το χρειαζόμαστε όλοι και όλες.

Το «Grey’s Αnatomy» ξεκίνησα να το βλέπω όταν ήμουν φοιτήτρια. Ηταν η συντροφιά μου, ο εθισμός μου. Περίμενα πώς και πώς να ξημερώσει το πρωί μετά την προβολή, για να το βρω διαθέσιμο κάπου online. Το παράδοξο είναι πως ποτέ δεν ταυτίστηκα πραγματικά με κάποιον από τους πρωταγωνιστές. Με «κρατούσαν» όμως οι ανατροπές κάθε σεζόν. Οι σχέσεις, οι έρωτες, οι απώλειες. Μεγάλωναν οι ήρωες και μαζί μεγάλωνα κι εγώ. Κι όσο κι αν με τα χρόνια έμειναν μόνο τέσσερις από τους βασικούς χαρακτήρες των πρώτων σεζόν, δεν μπορούσα να την εγκαταλείψω.

Αγαπημένος χαρακτήρας; Η Κριστινα Γιανγκ, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ξινή, εγωίστρια, ψυχρή, κι όμως πανέξυπνη, χαρισματική και δοτική (έστω μόνο στους πολύ δικούς της). Καταληκτικά θα πω ότι πρόκειται για μια σειρά με αμετανόητους φαν, ευφάνταστο σενάριο (μέχρι βέβαια να κάνει κοιλιά) και, σε γενικές γραμμές, ένα πολύ καλό καστ. Αν με ρωτάτε, βέβαια, θα έπρεπε να έχει ρίξει τίτλους τέλους αρκετά νωρίτερα.

Προφανώς και είναι σαπουνόπερα, προφανώς και είναι guilty pleasure. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως στερείται αρχών, ή πως δεν επιλέγει να σταθεί στη σωστή πλευρά της ιστορίας: από την υπεράσπιση του Obama care και το αυτονόητο δικαίωμα στην έκτρωση, μέχρι την καταδίκη της αστυνομικής βίας εναντίων των μαύρων πολιτών, το «Grey’s Anatomy» και η δημιουργός του Σόντα Ράιμς εδώ και δύο δεκαετίες λειτουργούν ως καθρέφτης της αμερικανικής κοινωνίας.

Αλλά και στις πιο ανάλαφρες στιγμές του, παραδίδει πολύτιμα μαθήματα αισθηματικής φύσεως μέσα από απλωμένα αφηγηματικά νήματα. Νομιμοποίησε πλήρως την ντροπή του να σταθείς μπροστά στον άντρα των ονείρων σου και να του πεις «pick me, choose me, love me», μόνο και μόνο για να μας υπενθυμίσει μερικές σεζόν αργότερα πως όσο ονειρεμένος και αν είναι ένας άντρας «δεν είναι αυτός ο ήλιος. Εσύ είσαι». Σε πιο προσωπικό όμως επίπεδο, αυτό που μου χάρισαν οι εκατοντάδες ώρες θέασης, είναι η ατάκα με την οποία απαντούσα στην ασθενή μητέρα μου κάθε φορά που μου ζητούσε την αντίστοιχη βοήθεια: «μην ανησυχείς, έχω δει και Grey’s Anatomy».

Αυτό που αναμφισβήτητα μας έμαθε η φημισμένη σειρά είναι να διαχειριζόμαστε την απώλεια. Το Grey’s Anatomy έχει σκοτώσει μερικούς από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες του με θεαματικούς θανάτους. Η αγαπημένη Μέρεντιθ Γκρέι είναι ο μοναδικός χαρακτήρας που έχει ζήσει για να δει το φως της 20ής και παραπάνω σεζόν της σειράς.

Η σειρά θα μείνει, μάλλον, στην ιστορία για την ευκολία με την οποία «αποχωρίζεται» χαρακτήρες, κάθε φορά που ο χρόνος ή το συμβόλαιό τους φτάνει στο τέλος. Από τη δεύτερη κιόλας σεζόν, είχαμε ήδη τους πρώτους συγκλονιστικούς θανάτους — με πιο τραγικό εκείνον του Ντένι.

Ο Ντένι, ενώ ήταν ασθενής, γνώρισε την Ιζι, και ανάμεσά τους γεννήθηκε ένας απαγορευμένος έρωτας. Η σχέση τους, όμως, την οδήγησε σε μια πράξη ηθικά αμφισβητήσιμη, που τελικά κόστισε τη ζωή του. Ο Ντένι χρειαζόταν μεταμόσχευση καρδιάς και περίμενε δότη· η Ιζι, θέλοντας απεγνωσμένα να τον σώσει, έκοψε το σύρμα του LVAD, κάνοντας την κατάστασή του να φαίνεται πιο κρίσιμη απ’ ό,τι ήταν, ώστε να πάρει προτεραιότητα για μεταμόσχευση. Η καρδιά βρέθηκε, η επέμβαση έγινε αλλά λίγες ώρες αργότερα, ο Ντένι υπέστη εγκεφαλικό και πέθανε. Από εκείνη τη στιγμή, η Ιζι έπρεπε να ζήσει με το βάρος αυτής της απόφασης, ενώ λίγο αργότερα βρέθηκε και η ίδια αντιμέτωπη με τον καρκίνο.

Η μητέρα της Μέρεντιθ, Ελις Γκρέι, πεθαίνει στην τρίτη σεζόν. Μια δύσκολη σχέση, η οποία έληξε άδοξα. Ο πατέρας της Μέρεντιθ μας εγκαταλείπει και εκείνος χρόνια αργότερα, με τον θάνατό του να έρχεται στη 15η σεζόν. Ο Θάτσερ Γκρέι είχε επίσης μια δύσκολη σχέση με την κόρη του και δεν είχαν ποτέ πραγματικά την ευκαιρία να συμφιλιωθούν.

Ακολούθησε ο θάνατος του Τζορτζ Ο’Μάλεϊ, από τους πιο τραγικούς στη σειρά. Ο Τζορτζ πάλευε να βρει τον δρόμο του και, τη στιγμή που έμοιαζε να τον έχει βρει ως χειρουργός τραυμάτων, αποφάσισε ξαφνικά να καταταγεί στον στρατό. Στον δρόμο της επιστροφής από μια επίσκεψη στην οικογένειά του, πήδηξε μπροστά σε ένα λεωφορείο για να σώσει μια γυναίκα.

Οι τραυματισμοί του ήταν τόσο σοβαροί που κανείς δεν τον αναγνώρισε στο νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια του χειρουργείου, ο εγκέφαλός του υπέστη οίδημα και ο Τζορτζ θεωρήθηκε εγκεφαλικά νεκρός — ο πρώτος μεγάλος χαρακτήρας που χάθηκε από τη σειρά. Αποκορύφωμα ήταν ο θάνατος της ετεροθαλούς αδερφής της Μέρεντιθ, Λέξι Γκρέι, η οποία μας αποχαιρέτησε σε ένα τραυματικό ατύχημα: συνθλίφτηκε από ένα κομμάτι αεροπλάνου, τραυματίζοντας τη λεκάνη, τα πόδια και το αριστερό της χέρι. Πέθανε λίγα λεπτά αφότου βρέθηκε.

Νομίζω πως προσωπικά στεναχωρήθηκα περισσότερο όταν χάσαμε τον Μαρκ Σλόαν. Για τον μεγαλύτερο αποχωρισμό της σειράς, δεν υπάρχει αμφιβολία: ο θάνατος του Ντέρεκ Σέπερντ, του συντρόφου της Μέρεντιθ. Oταν έφυγε, άφησε όχι μόνο τη Μέρεντιθ, αλλά και τους θεατές με πληγωμένη καρδιά, κάνοντας πολλούς να αναρωτιούνται αν άξιζε να συνεχίσουν να βλέπουν τη σειρά, ειδικά μετά τις φήμες για καβγάδες και συγκρούσεις πίσω από τις κάμερες. Παρ’ όλα αυτά, η σειρά προχώρησε, με την επιζήσασα Μέρεντιθ να μένει μόνη, μαζί με λίγους από τους αρχικούς χαρακτήρες, και με ελάχιστες επιλογές για το επόμενο θύμα.