Με τον Μπάμπου στο τρόλεϊ – Μια ιστορία ενός σκύλου οδηγού

Καθόμασταν στις θέσεις πίσω από τον οδηγό. Ξέρασε στο πάτωμα, στις μπότες μου, στο λουρί του, στην τσάντα μου, στο σακάκι μου, στα αυτιά του και …. στην κυρία που καθόταν απέναντι διαγώνια… παρέμεινα ήρεμη. Είχα μαζί μου πολλά μαντηλακια, σακούλες και κυρίως εμπειρία.. το σημαντικότερο όμως, είναι πως δεν αντέδρασαν και οι άλλοι Άνθρωποι…

Το ταξίδι με το τρόλεϊ, είχε ξεκινήσει όμορφα. Ο οδηγός, με είδε στη στάση, καταμεσής στην Κηφισίας. Σταμάτησε το τρόλεϊ ακριβώς εκεί όπου έπρεπε να ανέβουμε. Φώναξε: «μια θέση δώστε για την κοπέλα με τον σκύλο!», κάποια στιγμή, μπήκε μια γυναίκα είδε τον Μπάμπου να κοιμάται μακαρίως κι αντέδρασε. Της είπαν πως είναι σκύλος-οδηγός και κατάλαβε.. μια κυρία απέναντι χαμογελούσε. Ένας νεαρός αυτιστικός, με είχε τρελάνει στις ερωτήσεις: «και γιατί ο σκύλος το ένα, και πώς επιλέγετε τους σκύλους, και γιατί ο σκύλος το άλλο…» κάποια στιγμή, οι άλλοι του είπαν: «μάλλον ζαλίστηκε η κοπέλα..» όμως εμένα δεν πείραζε γιατί η ενσυναισθηση, υπερβαίνει τη διαφορετικότητα….. ανθρώπων και… σκύλων!

Κι έπειτα ξέρασε ο Μπάμπου. Τον κατάλαβα μα δεν πρόλαβα να κάνω τιποτα και μάλλον χειρότερα έγιναν τα πράγματα, έτσι όπως ενστικτωδώς έβαλα τα χέρια μου.. φορούσα και το καλό μου σακάκι..

Ο Μπαμπου μετά, ξάπλωσε ακριβώς εκεί που ήταν. Δεν κουνήθηκε, ούτε χιλιοστό.. ούτε να πανικοβληθεί ούτε να ενοχλήσει…

Το αυτιστικό αγόρι, με βοήθησε να καθαριστώ και να καθαρίσω το πάτωμα. Έλεγε: «έχετε εμετό, εδώ, εκεί, δώστε μου ένα μαντηλάκι να καθαρίσω εδώ…» και κάποια στιγμή είπε: «σας πειράζει να φύγω γιατί εδώ είναι η στάση μου;» Κάποιος θα τον περίμενε να φτάσει στο σπίτι του….

Η κυρία απέναντι, μου έδωσε ένα ολόκληρο πακέτο με μαντηλάκια, η άλλη κυρία που είχε αντιδράσει μπαίνοντας δεν είπε τίποτα.. η κυρία απέναντι διαγώνια που λερώθηκε, τη ρώτησα αν θέλει να την καθαρίσω και το μόνο που ειπε ήταν: «όχι παιδί μου..» όλο το τρολει δεν είπε τιποτα.

Καθάρισα το πάτωμα, τον Μπάμπου, εμένα, μα η καρδιά μου ήταν ήρεμη. Ένας εμετός ήταν. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Έτσι με έκανε να αισθανθώ το τρόλεϊ που συνέχιζε το ταξίδι του κανονικά…

Χαιρέτησα τον οδηγό φεύγωντας. Του ζήτησα συγνώμη εκ μέρους του Μπάμπου, μου φώναξε: «δεν πρόλαβα να το χαϊδέψω». Αναγνώρισε το έργο του και τος δυσκολίες που αντιμετωπίζει.. διότι κι εκείνος, ο οδηγός, είναι οδηγός τρόλεϊ και συμπάσχει με τον σκύλο-οδηγό τυφλών…

Και καπως έτσι, ένας εμετός, με έκανε χαρούμενη σήμερα. Χαρούμενη, ανακουφισμένη διότι μερικά χρόνια πριν, ένας οδηγός λεωφορείου, είχε φωνάξει την αστυνομία να με κατεβάσει από το όχημα επειδή συνοδευόμουν από σκύλο-οδηγό. Μα δεν ήμουν και δεν υπήρξα ποτέ, τρομοκράτισσα ενώ ο σκύλος-οδηγός τυφλών, ειναι, ήταν και παραμένει, ένας σκύλος…..

Σήμερα, συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά – μάλλον μέχρι να το εμπεδώσω, ότι δεν έχει σημασία η ασχήμια και τα εμπόδια γύρω. Αν θελουμε, θα βρούμε τον τρόπο. Αν είμαστε, θα είναι και οι άλλοι μαζί μας. Που μοιράζονται ετούτη την ασχήμια, μέσα από το δικό τους μετερίζι, μα έχουν το σθένος να την μετατρέψουν σε ζέστη, σε λάμψη, σε ομορφιά…