Θέατρο – “Άλσος”: Ο Φοίβος Δεληβοριάς ανασταίνει τα αθηναϊκά θεατρικά μας καλοκαίρια. Διότι αγαπάει
Written by v.psychogios on 10/08/2025
Από το pantimo.gr / του Παναγιώτη Τιμογιαννάκη
Χτες, για πρώτη φορά, μετά από καμιά….200αριά χρόνια (χαχαχα), δεν παράγγειλα ποτό όταν ήρθαν για την παραγγελία, παράγγειλα ΓΡΑΝΙΤΑ ΦΡΑΟΥΛΑ. Είχε ξυπνήσει μέσα μου η παιδική ηλικία, οι πρόγονοι που με πήγαιναν στα αθηναϊκα θέατρα τα καλοκαίρια, σε εκείνη τη μέθεξη για ένα παιδί, και τα ξαναείδα μπροστά μου. Στο «Αλσος του Οικονομίδη» που λέγαμε.. Οι αναμνήσεις ξεπήδησαν σαν μοίρες, απλώθηκαν σε όλο το χώρο κι άρχισαν ένα τρελό χορό, σαν τις ενάρξεις και τα φινάλε των επιθεωρήσεων, σαν τα μιούζικαλ του Δαλιανίδη. Είχα νομίσει για χρόνια, σχεδόν βεβαιωθεί, ότι το καλοκαιρινό θέατρο της Αθήνας είχε πια χαθεί. Κι εχτές, που πήγα, καθυστερημένα είναι η αλήθεια στο «Άλσος» του Φοίβου, είδα μπροστά μου τα πάντα.
Πρώτα από όλα είδα τον ίδιο. Ότι την περιβόητη «Ταράτσα» που ήξερα από την Καλλιθέα, κι εκεί τον είχα δει αρκετές φορές, δεν την είχε πάρει πια απλώς περιοδεία, παραμάσχαλα και τη σεργιανούσε. Την είχε στείλει την Ταράτσα στα καλύτερα σχολεία, στα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια. Στα Πανεπιστήμια του Βασίλη Μπουρνέλη και της Σοφίας Βέμπο και του Τάκη Μακρίδη,, στους λατρεμένους Βαγγέλη Λιβαδά και Γιώργο Λεμπέση,αλλά και στις απαρχές της Ιστορίας, στη μάντρα του Αττίκ και στα αυτοσχέδια του Λάσκου, στα αναψυκτήρια, με πρώτο και καλύτερο το ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ που ήταν το Άλσος του ΓΙΩΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ αλλά και τα παραπλήσια, και κάποια συνοικιακά, όπου είχα δει στο Αιγάλεω το 1981 τον ΧΑΡΥ ΚΛΥΝ με την ΤΑΝΙΑ ΤΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ, χρονιά που η Τάνια είχε βγάλει τον «Ανθρωπάκο» του Χατζηνάσιου και του Λευτέρη του Παπαδοπούλου, είδα το «Green Park», όπου έχω δει live εκεί μέσα μαζί με τα δικά μας αστέρια, του ελαφρού κυρίως τραγουδιού και την ΣΑΡΙΤΑ ΜΟΝΤΙΕΛ, μάλιστα!!!, είδα τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και τα Θέατρα των Κήπων, Εθνικού και Μαυρομματαίων, είδα φυσικά και την Ελεύθερη Σκηνή και βεβαίως το Ελεύθερο Θέατρο που είχε προηγηθεί, και το Σταμάτη και την Αννα και τη Μίρκα κι όλη την παρέα ,κι οι αναμνήσεις γίνανε βόλια ,είδα και τις ρεβύ πίστας του Γιώργου Μαρίνου, αν και χειμερινό δάνειο αλλά στην ίδια κληρονομιά και βεβαίως και το Άλσος ξανά όταν επί Χαρυ Κλυνν χαλαγε ο ο κόσμος και κάποιο καλοκαίρι ο Μουστάκας παρίστανε τον Πάπα της Ρώμης σε ένα λιποθυμικό από τα γέλια σκετς, ,ΤΑ ΕΙΔΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΕ ΕΝΑ.
Και ξέρετε τι ήταν όλα αυτά; ΒΙΩΜΑΤΑ λέγονται. Β-Ι-Ω-Μ-Α-Τ-Α. Γι αυτό κι ήταν όλα σε ένα. Μια κουλτούρα, μια παράδοση που τη φέρεις εντός
Ο ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ αποκαλύπτει με την Ταράτσα και τωρα που τη σπούδασε και την έβγαλε πτυχιούχα στις Μεγάλες Πιάτσες, στο μεϊντάνι της Μεγαλης Θεατρικης Αθηναϊκής Καλοκαιρινής Σχολής που σαν να την είχαν καταργήσει,, όπως οι Τουρκοι τη Χάλκη, ότι έκανε επένδυση όταν σπουδαζε το «κορίτσι» του, την ΤΑΡΑΤΣΑ του. Και τωρα τη φέρνει για να ξανανοίξουν τη Μεγάλη Σχολή. Εννοείται πως το Αλσος δουλευει κανονικά τα καλοκαίρια, με θιάσους είτε έκτακτους είτε μονιμους και με επιτυχία. Ο Φοίβος, όμως, κάνει κάτι σαν «κίνημα» και τα περιλαμβάνει κι αυτά, και τα άλλα του Άλσους, τα τωρινά και τρέχοντα.
Το μυστικό της Επιτυχίας: Το ψέλλισα παραπάνω: ΑΓΑΠΑΕΙ.
Όπως ΑΓΑΠΑΕΙ κι ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΛΕΥΡΑΣ. Το δεξί χέρι και στυλοβάτης τόσο της παράστασης όσο και του εγχειρήματος. Οι άνθρωποι που αγαπούν, οι καλλιτέχνες που αγαπούν, φαίνονται από τον τρόπο με τον οποίο σατιρίζουν. Δειχνουν την εκτμίηση, το σεβασμό και τον πόνο κι ακριβως επειδή γνωρίζουν, εξου κι αγαπούν, ξερουν ποια στοιχεία θα απομονώσουν ώσε να τα διογκώσουν και να διασκεδασουν γελώντας μέσα από ΜΥΘΟ. Εχουν φτιάξει ένα καταπληκτικό νούμερο -ο ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ, εκτός από τα υπέροχα τραγούδια έχει γραψει και τα νούμερα και τα σκετς, κι εδώ έχουμε επί πλέον ανανέωση τόσο στον άνθρωπο όσο και στο είδος του- είναι ένα νούμερο λοιπόν τελείως τρελό που δείχνει τα εξής. Στο Επέκεινα καλούν τα πνεύματα διάφορων επιλεγμένων του ελληνικού σινεμά για να τους κάνουν ταινία. Ο τρόπος με τον οποίο ο Αλευράς παρωδεί την Αλίκη είναι ένα υπόδειγμα, ένα μάθημα, του πως σατιριζεις σκωπτικότατα και συγχρονως αναδεικνύεις στα υπερτατα το μύθο. Θα αγαλλιάζει η ψυχη της από κει πάνω, διότι όλα αυτά τα έκανε επίτηδες,όπως όριζε η δική της προτροπή προς την Αθανασία, αν δεν έκανε αυτά, θα ήταν άλλη μια καλή ηθοποιός που μετά το τέλος θα ειχε ξεχαστεί. Εδω ξεχάστηκε κοτζαμ Μανωλίδου. Ο κόσμος ξέρει την Αρώνη επειδή έκανε στο σινεμά την Πάστα Φλώρα. Τη Βάσω Μανωλίδου, τη μεγαλύτερη όλων ,την αγνοούν. Διότι δεν έκανε σινεμά.Η Αλίκη τα έκανε όλα αυτά σκόπιμα και θα χαίρεται από εκεί πάνω με τη σάτιρα που της γίνεται διότι η ψυχή ξέρει πως έτσι διαιωνίζεται ο Μύθος. Κι η Αλίκη έτρεμε μην και την ξεχνούσαν..
Το ίδιο ισχύει και για την παρώδηση της Ρένας, Της Βλαχοπούλου. Από μία κωμική ταλεντάρα όπως φαίνεται, τη ΓΑΛΗΝΗ ΧΑΤΖΗΠΑΣΧΑΛΗ, που της ανοίγεται δρόμος. Τι παρώδηση. Αλλά και τι σεβασμός και τι ευαισθησία από Φοίβου μεριά, που στο «Ρένα» έχει συμπεριλάβει μωρέ μέχρι και την Παγκράτη και της κάνει ένα αναφορικό μνημόσυνο, τόσο υπέροχα κωμικό.. να αγαλλιάζει η ψυχούλα της.
ΚΙ όλα τα παιδιά που έχει, τωρα δεν θα αναφέρω ονόματα, θα είναι σε βάρος του κειμένου όπως δίδασκε η Άλκης Θρύλος για τις λίστες, θα πω ότι ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΥΠΕΡΟΧΟΙ. Είναι υπέροχο που στην αναφορά με αυτό το νούμερο του Επέκεινα, περιλαμβάνει και τη Μάρθα αλλά και τον Παραβα με διπλή υπόσταση, που είχε θητεύσει στο Άλσος, όπως και τον Βουτσά που επίσης υπήρξε «Αλσιώτης»…
Και θα αναφέρω και το «ντραγκ σοου» από τη Θεσσαλονίκη, και θα αναφέρω και την επι σκηνής ορχήστρα , τι ωραίες θύμησες, όταν έβλεπα το Μουζάκη και τον Καπνίση να διευθύνουν, θα αποθεωσω ξανα τον Αλευρά, ο οποίος δεν έχει το Θεό του στο εύρος της κωμικής γκάμας του…Τα ευρήματα που βάζει στα νούμερα του, φωνητικά κλπ, είναι εξωφρενικά διότι είναι ψαγμένα.
Θα ξαναγυρίσω στο νούμερο του Επέκεινα και στο περιεχόμενο στο οποίο καταλήγει.. Κι αυτό δεν είναι άλλο επί της ουσίας, χωρίς να δηλώνεται και να φαίνεται, από αυτό που συνεχίζει η «Ταράτσα» στο Σήμερα και για το Αύριο, το να έρθουν οι καινούργιοι και να κάνουν δικά τους, για να γίνει κι η «Ταράτσα» του Άλσους ένας χωρος αναμνήσεων, για τους τωρινούς που θα γερνάνε και τους νυν πιτσιρίκους που θα πίνουν την πρώτη γρανίτα φράουλα, θα μαγεύονται και θα αλλάζει η ζωή τους.
Και θα πω και για τους καλεσμένους. Τους «έκτακτους» σε κάθε παράσταση. Στη δική μου ήταν η ΡΕΝΑ ΜΟΡΦΗ, υπέροχη, κι ο ΚΩΣΤΗΣ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑΣ υπερ-αγαπημένος, ζωηρός αλλά κι ευαισθητοποιημένος.
Και θα πω ότι κι εδώ μεσα κρύβεται η βαθιά κατάρτιση κι η καταγωγή του Φοίβου Δεληβοριά. Στο ότι αυτό το είχαν κάνει πράξη κι ο ΜΑΝΟΣ στην «ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ» κι ο ΜΙΚΗΣ στην «ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ». Ο πρώτος είχε φέρει ως guest, στη διάρκεια του καλοκαιριού, πότε την ΑΛΙΚΗ, άλλοτε τη ΜΟΥΣΧΟΥΡΗ, κάποια στιγμή και τον ΕΥΓΕΝΙΟ ΣΠΑΘΑΡΗ ο οποίος έπαιζε Καραγκιοζη στη Σκηνή κι ο Μάνος τον συνόδευε αυτοσχεδιάζοντας στο πιάνο. Και στην παραδίπλα «Ομορφη πόλη» ο ΨΗΛΟΣ, είχε φερει εκτακτως μια το ζευγος ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ-ΜΑΡΙΝΕΛΑ, μια άλλη φορά το έτερο ζευγος ΜΑΝΩΛΗΣ ΧΙΩΤΗΣ-ΜΑΙΡΗ ΛΙΝΤΑ, σε κάποια άλλη δόση την ΓΙΟΒΑΝΑ…
Άλλη μια κληρονομιά που ο συμβολαιογράφος του Φοίβου επιφύλαξε για τον Δεληβοριά του.
Όλα αυτά είναι που κάνουν τη βραδιά στο ΑΛΣΟΣ της ΤΑΡΑΤΣΑΣ .Μοναδική. Και σαν πανηγύρι. Κι ο κόσμος σηκώνεται και χορεύει. Και διάλειμμα δεν γίνεται. Και μπορείς να πάς και στην τουαλέτα χωρίς να ενοχλήσεις, ποιον να ενοχλήσεις αφού όλοι είναι όρθιοι και διασκεδάζουν ή καθιστοί και παραγγέλνουν .Απολαμβάνουν, απενοχοποιούνται κι απελευθερώνονται.