Η πράξη μένει
Written by v.psychogios on 13/09/2024
Σημασία δεν έχει τι δεν κάνουμε αλλά τι κάνουμε, σημασία δεν έχει τι δεν κάναμε αλλά τι κάναμε, σημασία έχει η πράξη, δεν έχει η πρόθεση ή τα γεγονότα που συνέβησαν και δεν κάναμε κάτι που λέγαμε ότι θέλουμε να κάνουμε.
Η πράξη έχει σημασία, η κίνηση, η ενέργεια.
Μπερδεμένες ίσως σκέψεις με αφορμή την απώλεια πριν λίγες ημέρες ενός γνωστού. Δεν ήταν ούτε συγγενής, δεν ήταν ούτε φίλος. Ήταν ένας γνωστός που πριν 8-9 χρόνια η εμπειρία, οι γνώσεις και η σιγουριά του μου πρόσφεραν μεγάλη και ουσιαστική υποστήριξη και ασφάλεια.
Κάποτε μου έστειλε από απόκομμα μια ιστορία για μια φυλή Ινδιάνων, έψαξα την βρήκα και ανέβασα στο keep life. Θυμήθηκα την ιστορία με αφορμή την αναχώρηση του. https://www.keeplife.gr/2016/03/blog-post_8.html
Για τον ίδιο δεν έλεγε πολλές ιστορίες, ήξερα και τον ρώτησα σε μια συνάντηση μας για την παρουσία στον αύλειο χώρο του ΑΧΕΠΑ μαζί με τον Μ. Θεοδωράκη. Ήταν οι μέρες της δολοφονίας του Γ. Λαμπράκη, ήταν ένας από τους νεολαίους που έχει αναφέρει σε αφηγήσεις του ο Μ. Θεοδωράκης. Λίγα μου είπε θυμάμαι.
Τώρα σκέφτομαι πως δεν ρώτησα και άλλα πράγματα, όπως για την εξορία που νομίζω ότι είχε κάνει.
Βρισκόμασταν αραιά, φέτος το καλοκαίρι βρεθήκαμε λίγο περισσότερο, νομίζω τους έδωσα ένα κομμάτι της υποστήριξης του. Δεν ήμασταν “τίποτα “, ούτε συγγενείς, ούτε φίλοι, Γνωριστήκαμε μέσα από ανθρώπους της οικογένειας. Είχε μια σπιρτάδα, μια θέληση, ένα πάθος για επικοινωνία, έχω ακούσει ότι ήταν και δύστροπος, δεν το αμφισβητώ. Ποιός όμως δεν έχει διαφορετικά κομμάτια;
Συνηθίζουμε οι άνθρωποι να λέμε ότι ο θάνατος πολλές φορές είναι λύτρωση. Αναφερόμαστε όταν υπάρχει πόνος πολύς. Πως όμως να το πεις για έναν άνθρωπο που ζει μόνος, δεν βλέπει καλά, δεν ακούει καλά η καρδιά του χτυπά για έναν αιώνα και τα ‘χει τετρακόσια, είναι σε απόλυτη επαφή με το περιβάλλον έχει γνώμη και γνώση για τα πράγματα, έχει θέση και δεν μπορεί να την εκφράσει γιατί το οξυγόνο δεν φτάνει και το μηχάνημα ίσα ίσα του φτάνει.
Ήταν πλήρης ημερών λέμε πάλι οι άνθρωποι, ποιός το ορίζει αυτό; Αναρωτιέμαι. Και τί θα πει αυτό στο τέλος τέλος;
Έρχονται πολλά ακατέργαστα με τον τρόπο τους, όπως ένα γλυκό του κουταλιού απ’ τις διακοπές που φέραμε δεν του δόθηκε ποτέ. Κι ο θάνατος όμως δεν είναι ακατέργαστος αν σκεφτούμε, ακατέργαστος και αχώνευτος. Δεν χωνεύεται, δεν είναι αποδεκτός ειδικά τον πρώτο καιρό, μετά “απλά” συνηθίζουμε στην απουσία.
Με την ελπίδα για την άγνωστη συνέχεια, καλή αντάμωση Κύριε Δημήτρη Θ.
β.ψ.