Ελλάδα – Ιαπωνία ένα… σούσι δρόμος: Η 25χρονη Μυτιληνιά «sushi chef» που… παντρεύει κουζίνες

Απέναντί μου έχω μια χαμογελαστή 25χρονη, που έχει «ανεβάσει» στα social media την καρικατούρα της μπροστά σε ένα πλατό με σούσι και την συνοδεύει με το σύνθημα «making sushi in a fan way», δηλαδή…φτιάχνοντας σούσι με διασκεδαστικό τρόπο. H Eιρήνη Καλουντζόγλου μιλάει με πάθος για τη δουλειά της ως «sushi chef» και αναρωτιέμαι πως προέκυψε.

«Κατάγομαι από τη Μυτιλήνη. Το νησί με συνοδεύει με τα αρώματά του, με την ανοιχτωσιά της θάλασσας, την αυθεντικότητα της γαστρονομίας. Γεύτηκα μικρή το ελληνικό σούσι, την παπαλίνα παστή. Την αγοράζεις φρέσκια-φρέσκια το πρωί, την βάζεις στο αλάτι για λίγες ώρες και το μεσημέρι πίνεις ούζο με τον καλύτερο μεζέ». «Αφού έχουμε το δικό μας σούσι, τι έψαχνες στην άλλη άκρη του κόσμου;» τη ρωτάω.

Η Ειρήνη είναι παιδί της γενιάς των social media, της τεχνολογίας. Ο κόσμος γι αυτή τη γενιά είναι πιο εύκολα προσβάσιμος. Μου λέει πως από μικρή την ιντριγκάριζε η Ανατολή, η κουλτούρα της, ο συνδυασμός της παράδοσης με την τεχνολογική εξέλιξη. Ο επαγγελματικός τομέας που επέλεξε ήταν η γαστρονομία, αλλά ήθελε να κάνει το μεγάλο άλμα, να αναζητήσει μια έξυπνη εξειδίκευση, κοιτάζοντας ανατολικά. Δηλαδή, να γίνει sushi chef.

«Κάπως έτσι βρέθηκα στην Ιαπωνία. Αφού έψαξα προσεκτικά τις επιλογές που είχα, διάλεξα την σχολή Osu No Sushi, με έδρα στην Αοσίμα, της περιφέρειας Μιγιαζάκι, στο νησί Κιούσου, στο νοτιότερο άκρο της Ιαπωνίας. Φάτσα- κάρτα στον Ειρηνικό», λέει η Ειρήνη.

Και προσθέτει: «Η Αοσίμα έχει την ανοιχτωσιά στον ωκεανό, όπως η Μυτιλήνη στο αρχιπέλαγος, έχει την αυθεντικότητα του νησιού μου και γαστρονομικές ιδιαιτερότητες. Εκεί βρίσκεται η αυθεντική Ιαπωνία. Η σχολή Osu No Sushi εκεί στοχεύει: να μάθεις την τεχνική του σούσι, αλλά και το πολιτισμικό πλαίσιο αυτής της γαστρονομικής παράδοσης». Και κάπως έτσι μια Ελληνίδα, με ρίζες στη Μυτιλήνη, αλλά και στην Ζαρκαδιά της Καβάλας, βρέθηκε στην άλλη άκρη του κόσμου.

«Δεν ήθελα απλά να μάθω πως φτιάχνεται το σούσι, αλλά την γαστρονομική

κουλτούρα αυτής της χώρας. Η Osu No Sushi μου πρότεινε μία ολιστική προσέγγιση στο σούσι. Πριν μάθουμε να ρολάρουμε ή να κόβουμε σωστά και να συνδυάζουμε τα υλικά, πρέπει να ξέρουμε από που προέρχονται, πώς και γιατί τα διαλέγουμε.

Μόλις έφτασα στο Μιγιαζάκι με υποδέχτηκαν ο επικεφαλής της σχολής, Kuroki Ryoichi και ο σεφ Kazuomi Ueda (chef Kaz), ο οποίος έχει δουλέψει σε εστιατόρια βραβευμένα με Michelin. Αντί να με βάλουν αμέσως στην κουζίνα, μου έδειξαν τον ωκεανό, με σύστησαν στους ψαράδες, κάναμε μαθήματα ιαπωνικής ζωγραφικής, με ξενάγησαν στο ναό της Αοσίμα, πήγαμε στα πάρκα της περιοχής, σε φυτείες ρυζιού, για ψάρεμα στον ωκεανό, μου έμαθαν πως παίζεται το παραδοσιακό μουσικό όργανο κότο…»

«Μετά ήρθε το κατσούρα-μούκι, η ειδική τεχνική κοπής για την ετοιμασία του τσούμα, του διάκοσμου του σασίμι. Ξέρετε, στο σούσι σημασία έχει η άριστη πρώτη ύλη και η σωστή παρασκευή του, αλλά και η τελική εικόνα. Το σούσι είναι ένα έργο τέχνης με μικρή διάρκεια ζωής, που αξίζει να το θαυμάσουμε σαν εικόνα, πριν το γευτούμε». Η Ειρήνη μιλάει με θαυμασμό για την τρίμηνη εκπαίδευσή της στην Osu No Sushi: «Η ονομασία της σχολής έχει τις ρίζες της στην ιαπωνική φιλοσοφία. Κάθε φορά που ο Ιάπωνας λέει «Osu», αυθυποβάλλεται στην άσκηση της υπομονής, της αποφασιστικότητας, της επιμονής. Η σχολή αυτό σε μαθαίνει: να ασκείσαι με υπομονή και επιμονή και να είσαι αποφασισμένος να φτάσεις στο καλύτερο αποτέλεσμα για το σούσι. Για να το πετύχεις χρειάζονται χρόνια. Αλλά μόνο έτσι προχωράς. Γι αυτό κι εγώ θα επιστρέψω στην Αοσίμα».

Όπως μου λέει η Ειρήνη, η Osu No Sushi ξεκινά και διαδικτυακά μαθήματα σούσι, για όσους ψάχνουν το «ικιγκάι» τους, δηλαδή τα απλά μυστικά που μας βοηθούν να ζούμε με πάθος και στόχους.

«Πολύ….. φιλοσοφία, πέφτει εκεί στην Αοσίμα», παρατηρώ. «H αλήθεια είναι πως γύρισα άλλος άνθρωπος. Εκεί με αγκάλιασαν οι ντόπιοι, με έβαλαν στα σπίτια τους, έχω κάνει φίλους… θα επιστρέψω στην Αοσίμα». Κι ως τότε; «Τώρα σούσι στη Γλυφάδα, σούσι στη Χαλκίδα, σούσι στο Αλιβέρι… και με το βλέμμα προς την Ανατολή», λέει.

Δηλαδή; «Φιλοδοξώ να μεταφέρω στην πατρίδα μου τις γαστρονομικές ιδιαιτερότητες της Αοσίμα και να δείξω στους Ιάπωνες πόσο αυθεντικές γεύσεις έχουμε κι εμείς στην Ελλάδα. Δηλαδή, fusion. Στη γιορτή για την αποφοίτηση από την σχολή μου στην Ιαπωνία, τους έφτιαξα πιάτα fusion, με στοιχεία από την ιαπωνική και την ελληνική γαστρονομία. Οι Ιάπωνες φίλοι μου ενθουσιάστηκαν με την παστή σαρδέλα τυλιγμένη σε ρύζι, το ξυδάτο χταπόδι, τα γιαπράκια. Αυτός είναι ένας από τους άξονες που θέλω να δουλέψω: οι γέφυρες στην παραδοσιακή γαστρονομία».

Στους τρεις μήνες που η Ειρήνη έζησε στην Ιαπωνία βίωσε έναν σεισμό 7,1 Ρίχτερ, με επίκεντρο την περιοχή όπου βρισκόταν, το τσουνάμι που ακολούθησε και αργότερα έναν τυφώνα!

«Την μέρα του σεισμού είχα πάει βόλτα με το ποδήλατο στην παραλία της Αοσίμα. Ένιωσα να ζαλίζομαι όταν έγινε ο σεισμός, δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Μέχρι να καταλάβω τι συνέβη, στην παραλία είχαν φτάσει αστυνομικοί που καλούσαν τον κόσμο να απομακρυνθεί. Στο κινητό μου ήρθε προειδοποίηση για τσουνάμι –στα ελληνικά και στα αγγλικά (!) –και η υπόδειξη για το σημείο όπου έπρεπε να καταφύγουμε ώστε να μην κινδυνεύσουμε.

Η οργάνωση ήταν εντυπωσιακή. Ούτε πανικός, ούτε φήμες. Ο καθένας ήξερε πού έπρεπε να πάει – σε συγκεκριμένο ψηλό σημείο, μακριά από την ακτογραμμή. Αμέσως ήρθαν κοντά μου οι φίλοι μου και οι υπεύθυνοι της σχολής OsuNoSushi. Δεν με άφησαν ούτε στιγμή μόνη. Δεν αισθάνθηκα φόβο ή ανασφάλεια. Ο υπεύθυνος της σχολής, KurokiRyoichiκαι ο chefKaz-san ήταν απίστευτα υποστηρικτικοί όπου και όποτε χρειάστηκε! Και το πιο σημαντικό ήταν ότι με βοήθησαν να ενταχθώ στην κοινότητα της Αοσίμα μέσα σε λίγες μέρες…

Ο τυφώνας αργότερα, ήταν για μένα κάτι πρωτόγνωρο και ομολογώ ότι εκείνες τις δυο μέρες αισθάνθηκα άγχος. Αλλά και τότε ήταν κοντά μου οι φίλοι μου, που με βοήθησαν να το αντιμετωπίσω».

Η Ειρήνη κρατάει επαφή με πολλούς φίλους από την Αοσίμα και το Μιγιαζάκι. «Ξέρετε, αποδείχτηκε σωστή η επιλογή να φοιτήσω στην σχολή αυτή, που βρίσκεται στην ιαπωνική επαρχία και όχι σε κάποια άλλη στο Τόκιο, ή σε άλλη μεγαλούπολη. Εκεί στην ιαπωνική περιφέρεια εντάχθηκα πολύ γρήγορα στην κοινότητα. Κάτι που ήταν και στόχος μου. Δεν με ενδιέφερε η τουριστική προσέγγιση της Ιαπωνίας. Ήθελα να την γνωρίσω.

Οι άνθρωποι είναι απίστευτα φιλόξενοι, όπως κι εμείς, με βάλανε στα σπίτια τους, με έκαναν να αισθάνομαι μέλος της οικογένειάς τους. Πάντα ήταν δίπλα μου, με ρωτούσαν αν χρειάζομαι κάτι, δεν με άφησαν μόνη, βγήκαμε αρκετά βράδια για διασκέδαση εκεί όπου συχνάζουν οι ντόπιοι.

Κι εκεί γνώρισα τα έθιμα και τις συνήθειες τους. Οι Ιάπωνες αγαπούν την φύση, προσέχουν το περιβάλλον. Ακόμα κι όταν καπνίζουν σε ανοιχτούς χώρους έχουν μαζί τους ένα τασάκι τσέπης για να μην πετάξουν τη γόπα στο δρόμο. Η καθαριότητα είναι εντυπωσιακή. Η οργάνωσή τους είναι απερίγραπτη. Μακάρι να είχαμε έστω λίγη από αυτή τη οργάνωση και την πειθαρχία», λέει η Ειρήνη και όταν την ρωτώ πότε θα επισκεφθεί και πάλι τους φίλους της, μου απαντά αμέσως: «σε λίγους μήνες».

Στη Δύση θεωρούμε πως οι Ιάπωνες ζουν για να δουλεύουν. Είναι έτσι, την ρωτάω, λίγο πριν ολοκληρώσουμε το νοερό μας ταξίδι στην Ιαπωνία με ξεναγό την Ειρήνη Καλουντζόγλου. «Όχι ακριβώς. Αγαπούν τη δουλειά τους και εργάζονται με αφοσίωση και πειθαρχία. Αλλά επιδιώκουν να έχουν δικό τους χρόνο γιατί ασχολούνται με τα σπορ, με την φύση, με τη ζωγραφική και τη μουσική. Κάνουν διαρκώς πράγματα που τους αρέσουν».

Η Ειρήνη Καλουντζόγλου προσεγγίζει με σεβασμό την ιαπωνική κουλτούρα κι αυτό το εκτιμούν οι Ιάπωνες φίλοι της- το έδειξαν φιλοξενώντας την σε εκπομπή μεγάλης τηλεθέασης της τηλεόρασης του Μιγιαζάκι. Κι εκείνη τους διαβεβαίωσε πως θα επιστρέψει, λέγοντας 青島が大好きです。- «αγαπώ την Αοσίμα».