Δεν υπάρχουν αυθεντίες ούτε για μια ώρα
Written by v.psychogios on 07/08/2025
Φωτογραφία Google
Πόσο μαγικά το ‘χει γράψει και το ‘χει τραγουδήσει ο Διονύσης Σαββόπουλος το 1966 στον δίσκο του Φορτηγό, στο τραγούδι του, “Οι παλιοί μας φίλοι”.
“Κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις
Με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις”.
Όσοι ασχολούμαστε περισσότερο ή λιγότερο με την μουσική γνωρίζουμε τον κο Γιάννη Πετρίδη, την 50χρονη από φέτος καθημερινή εκπομπή του, “Από τις 4 στις 5” στο Πρώτο πρόγραμμα του κρατικού ραδιοφώνου. Γνωρίζουμε την ιστορία του και τους βασικούς συνεργάτες του, κο Κώστα & κο Δημήτρη Ζουγρή.
Πολλοί επίσης ακολουθούμε στα social media την εκπομπή και τα πρόσωπα ξεχωριστά. Το τελευταίο μεγάλο διάστημα στον λογαριασμό του κου Πετρίδη στο f/b, τις αναρτήσεις όλες αναλαμβάνει ο κος Κ. Ζουγρής. Φυσικά με την έγκριση του ίδιου.
Επίσης το τελευταίο διάστημα οι ακραίες φιλοκυβερνητικές αναρτήσεις όπως και οι αρνητικές προς κάθε κριτική στο κυβερνητικό απαράδεκτο (χαλαρός χαρακτηρισμός), είναι σχεδόν καθημερινές και η υπεράσπιση των απόψεων ιδιαίτερα δυναμική. Πολλοί αναγνώστες αντιδρούν και οι απαντήσεις του κου Κ. Ζουγρή θυμίζουν το λιγότερο κυβερνητικό εκπρόσωπο για να μην πω ακραίο μέλος του κυβερνώντος κόμματος.
Έχω σκεφτεί να γράψω σχόλιο όμως είμαι σίγουρος ότι δεν βγει κανένα νόημα. Έχω σκεφτεί πολλά για την στάση αυτή. Όλα εικασίες είναι αν σκεφτούμε, από την άλλη δεν θέλω να προσβάλλω, ούτε να με προσβάλλουν.
Εικάζω λοιπόν ότι όλα αυτά είναι δεξιά “ξεχρεώματα” 50 χρόνων, είναι άλλα που δεν ξέρουμε, είναι το προχωρημένο της ηλικίας που πολλές φορές ενέχει την αποσύμπλεξη και την ροή δίχως ουσιαστική κρίση προς τα χαμηλότερα στρώματα της κοινωνίας, του κόσμου, προς την ουσιαστική λαϊκή βάση στήριξης των μουσικών συγκροτημάτων. Μένει ένα έντονο ΕΓΩ που τα ξέρω όλα, που έχω το αλάθητο, που δεν θα μου πει κανείς και τίποτα.
Οπότε τί μένει σκέφτομαι; Τί μπορώ να κάνω για να μην ασχολούμαι με κάτι που θεωρώ το λιγότερο λάθος και άσχημη στάση για την βάση της κοινωνίας μας; Και τον εαυτό μου, πάντα τα πράγματα ξεκινάν από ένα προσωπικό κίνητρο.
Η αποχώρηση. Αποχωρώ.
Τις ημέρες που πέρασαν διέγραψα κάθε ακολουθία και κάθε “φιλία” από τα social media, αποφάσισα να μην ξανακούσω καμιά εκπομπή, καμιά πρόταση, κου Πετρίδη και των συνεργατών του, θα ζω μια χαρά με την απουσία αυτή, στην αντίθετη περίπτωση νοιώθω ότι θα κάνω έκπτωση σε βασικά κοινωνικά και πολιτικά πιστεύω, σε βασικές αξίες ζωής.
Όσο υπάρχουν αυθεντίες που το γνωρίζουν, το διακινούν με ένα τρόπο ήπιο σαν να μην ισχύει με έναν τρόπο όμως απόλυτα καθολικό, με μια στάση άκαμπτη για τα πράγματα, έχουμε παραφωνίες.
Από την άλλη σκέφτομαι καλά κάνουν, αυτός είναι ο τρόπος τους να ζουν την επιτυχία, την μοναδικότητα, την αναγνώριση, την αυθεντία, την ζωή τους τελικά. Είτε διαφωνεί ή συμφωνεί οποιοσδήποτε.
Απλά στο προσωπικό αξιακό μου σύστημα κανείς μα κανείς δεν παύει να είναι άνθρωπος και οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι, είναι τρωτοί, μπορούν να κάνουν λάθη. Όποιοι κι αν είναι…. .
Για αυτό ανέφερα στην αρχή:
“Κι έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις
Με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις”.
Κι αυτό είναι επιλογή, είναι δύναμη, είναι θέση.
β.ψ.