Δεν αυτοκτόνησε η Αύρα, τη δολοφόνησαν
Written by v.psychogios on 06/08/2025
Από το
1voice.gr/ Ανάποδα / Ανδρέας ΡουμελιώτηςΚΑΘΟΛΟΥ ΤΡΕΛΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ, ΤΗΝ ΤΡΕΛΑΝΑΝ. Άμα δεν τρελαινόταν, δεν θα τολμούσε.
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ, θα έγραφα ότι τη δολοφόνησε το κράτος.
ΑΜΑ ΗΜΟΥΝΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ, θα έλεγα ότι τη δολοφόνησε ο καπιταλισμός.
ΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ, πολύ εύκολα θα έγραφα πως την τρέλανε και τη δολοφόνησε το γ@μημένο το Σύστημα.
ΑΜΑ ΗΜΟΥΝΑ λίγο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ, θα έγραφα με σπρέι στους τοίχους των Εξαρχείων και στον Λευκό τον Πύργο ότι τη δολοφόνησε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΚΥΝΙΚΟΣ, δεν θα γινόμουνα χάλια ψυχολογικά, όπως και τ’ άλλα παιδιά από την «Ε», με ενοχές ότι εμείς φταίμε γιατί την αφήσαμε μόνη στα δύσκολα, κι ας μη το ομολογούσε.
Η ΑΥΡΑ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ, ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΕ!
ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΚΡΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ και όχι ιδιωτική-προσωπική υπόθεση απελπισίας.
ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΗ, ΔΗΜΟΣΙΑ και ΕΣΧΑΤΗ, δοκιμασμένη σε αρχαιοελληνικό δράμα, η οποία επιζητά και τη δημοσιότητα που της αναλογεί και ας μη συνοδεύεται πάντα από προκήρυξη που να (ξανα)περιγράφει τα αυτονόητα, δηλαδή ότι ξαναζούμε στο 2012, αλλά από ένα ψέλισμα: «Δεν έχω ούτε να φάω»…
ΠΡΩΙ-ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΛΗ ΤΟΥ ΖΑΠΕΙΟΥ, για να μπορέσει ο -φερόμενος ως- Πρόεδρος της Δημοκρατίας να συγχαρεί τη φρουρά του που την κατάβρεξε.
Η ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ, ΟΠΩΣ KAI ΣΤΟ «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ» του Φίλιπ Ροθ: η εικόνα των αυτοπυρπολημένων ανθρώπων στις ειδήσεις στιγματίζει την κόρη τού βασικού ήρωα για όλη της τη ζωή.
ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΑΝ προστρέξαμε, όπως έγινε με την Αύρα, να πούμε ότι ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ;
ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ, τον φοιτητή της Γεωλογίας από την Κέρκυρα, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στη ΓΕΝΟΒΑ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δικτατορία στην Ελλάδα;
Ή ΓΙΑ ΤΟΝ συνταξιούχο φαρμακοποιό ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΡΙΣΤΟΥΛΙΑ, ο οποίος δημοσίως έδωσε τέρμα στη ζωή του στην πλατεία Συντάγματος, το 2012, διαμαρτυρόμενος για την υποδούλωση της πατρίδας μας με τα μνημόνια;
του μεθυσμένος ξημερώματα στο «ΝΤΑ-ΝΤΑ» στα Εξάρχεια και ν’ ανεβούμε από την «ΑΙΤΝΑ» ως το «ΓΚΡΙΝ ΝΤΟΡ» στην Καλλιδρομίου και από εκεί στην «ΟΚΤΑΝΑ» με τον Μάκη (τον Τριανταφυλλόπουλο), τον Γιώργο (τον Σκούρτη), τον Μπάμπη (τον Τσικλιρόπουλο) και τις μικρές θεατρίνες που μας καταδεχόντουσαν εξαιτίας των δύο τελευταίων. Και αυτές, τις σταρλετίτσες που ψάχνονταν για κάνα ρολάκι, πόσο μάλλον εμάς, η Αύρα μας θεωρούσε χύμα, στα όρια της χυδαιότητας και «ΝΤΕΚΑΝΤΑΝΣ» (το επόμενο αντεργκράουντ μπαράκι όπου καταλήγαμε, βαράτε με κι ας κλαίω, στου Στρέφη, του συνάδελφου Νίκου Λακόπουλου, απέναντι απ’ τον «ΒΡΟΥΤΟ» όπου μαζεύονταν οι ΡΗΓΑδες).
ΤΗΝ ΕΚΑΝΑ ΧΑΖΙ ΟΤΑΝ ΜΑΝΟΥΡΙΑΖΕ που μπινελικονώσανται άσχημα ο Λιάνης με τον Χαρδαβέλλα παίζοντας ζάρια και τηνεχαλβάδιαζε και ο Πρόεδρος ο Λευτέρης στον «ΙΤΑΛΟ», στο εστιατόριο της παλιάς Βουλής, εκεί στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη, όπου συναντιόμασταν στα μεσημεριανά διαλείμματα απ’ τα «ΝΕΑ» της Χρήστου Λαδά και την «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» της οδού Κολοκοτρώνη, που ’μασταν δίπλα.
ΕΚΕΙΝΗ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΟΝΤΥΜΕΝΗ, στιλάτη, αρωματισμένη, με μοδάτη τσάντα και γεμάτο πορτοφόλι που δεν δεχόταν ούτε κεράσματα ούτε τα φαλλοκρατούμενα πειράγματα. Ενώ εμείς, ακόμα και όταν βγάλαμε τα αμπέχονα και αγοράσαμε πέτσινο, κυκλοφορούσαμε μαλλιάδες, αχτένιστοι, και όταν σήκωνε ο αγέρας το μπατζάκι μας φαινότανε ότι φορούσαμε από κάτω διαφορετικό χρώμα κάλτσες.
H Aύρα Γρηγορίου, ωραία πάντα, αυτοπυρπολήθηκε στα 68. Στο πρόσωπό της (αυτοί που ξέρεις) δολοφόνησαν τη Δημοσιογραφία. Τη γνώρισα μισό αιώνα πριν, το ίδιο όμορφη. Έψαξα, αλλά δεν βρήκα φωτογραφία εποχής…