Για την ιστορία και για όσους κλαίτε το Λιζάκι

Την προηγούμενη μέρα (9 Μαΐου 1956) στην Αθήνα, 4 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις συγκρούσεις αστυνομικών και διαδηλωτών, που ζητούσαν την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Προς τιμήν των δύο ηρώων, πολλοί δρόμοι στην Ελλάδα και την Κύπρο φέρουν το όνομά τους.

Η Βασίλισσα Ελισάβετ μέχρι την τελευταία στιγμή αρνήθηκε να μετατρέψει την ποινή σε φυλάκιση, όπως έκανε άλλωστε και σε άλλες αποικίες και χώρες που βρίσκονταν υπό βρετανική κατοχή ή εποίκηση. Είχε την νομική ισχύ και την ευκαιρία να δώσει «χάρη» και στο 17χρονο Ευαγόρα Παλλικαρίδη. Δεν το έκανε και ο ανήλικος αγωνιστής οδηγήθηκε στην κρεμάλα.

Στις 13 Οκτωβρίου του 1993 η Βασίλισσα Ελισάβετ Β’ βρέθηκε στην Κύπρο για την 29η Σύνοδο Κορυφής της Κοινοπολιτείας. Οι επίσημες αρχές της απέδωσαν τις τυπικές τιμές, για τον λαό όμως ήταν η «Αλισαβού», η επικεφαλής της εγκληματικής αποικιοκρατίας και ήταν ανεπιθύμητη. Αν όχι σε όλους, τουλάχιστον στους περισσότερους που έζησαν τα βασανιστήρια και τους απαγχονισμούς των Κυπρίων αγωνιστών.

Γι΄ αυτό και πολλοί την χαρακτήρισαν «βασίλισσα δολοφόνο» και η αντίδραση του κόσμου ήταν δυναμική. Μεγάλη μάζα πολιτών, συγκεντρώθηκε στην πλατεία Ελευθερίας με πλακάτ και όχι μόνο, προς «έκπληξη» όσων διοργάνωναν την εκδήλωση. Τα φέιγ βολάν με τη φωτογραφία της και τη φράση καταζητείται για τις κάτωθι δολοφονίες και τη λίστα των εκτελεσθέντων, γέμισαν την πόλη.

Τα δημοσιεύματα περιέγραφαν τις διαμαρτυρίες. «Ξεσηκώθηκε ο μαθητόκοσμος της Λεμεσού και λέει όχι στο χρυσό κλειδί» (αυτό που της απένειμε ο Δήμος Λευκωσίας βάσει πρωτοκόλλου), «να καταθέσει στεφάνι στα φυλακισμένα μνήματα».

Κανένα δάκρυ για κανένα μονάρχη που με εντολή του εκτελέστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν και φτωχοποιήθηκαν άνθρωποι.