Αυτό που προέχει είναι να φύγουν

Δεν ήταν πολλοί αυτοί που πίστευαν στις εκλογές του 2019 πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα ήταν χειρότερη από την κυβέρνηση Σαμαρά του 2012. Από άποψη αυταρχισμού, ανικανότητας και διαχείρισης προς ίδιον όφελος. Χρειάστηκαν λίγοι μήνες για να αποδειχτεί πως αυτή η νέα κυβέρνηση είναι κάτι καινούργιο, τελείως διαφορετική απ’ όσες προηγήθηκαν και επικίνδυνη με τελείως νέους τρόπους.

Τώρα, λίγες μέρες πριν από τις νέες εκλογές η κυβέρνηση δείχνει ποια θα είναι η επόμενη μέρα σε περίπτωση που επανεκλεγεί. Το ανοιχτό φλερτ με την άκρα δεξιά, η απόλυτη χρήση της χειραγωγημένης ενημέρωσης και το παιχνίδι με τους δημοκρατικούς θεσμούς με όρους προσωπικής εκλογικής ικανοποίησης μοιάζουν ως η φυσική συνέχεια του τρόπου με τον οποίο κυβερνήθηκε η χώρα αυτή τα τελευταία χρόνια. Γιατί αυτό που αποδείχτηκε περίτρανα την τετραετία που πέρασε είναι αυτό που αποδεικνύεται και τώρα: η κυβέρνηση αυτή δεν έχει άλλη ιδεολογία παρά μόνο τον εαυτό της.

Πολλοί πίστευαν πως η μίξη ενός κυνικού νεοφιλελευθερισμού -τον οποίο ο ίδιος ο Μητσοτάκης είχε αποδείξει έμπρακτα από διάφορες κυβερνητικές θέσεις στο παρελθόν-με την αυταρχική πολιτική ως ουσία της πολιτικής όπως την εκπροσωπούσε η ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματος θα θύμιζε ένα καθεστώς Πινοσέτ με χαμηλά λιπαρά. Και αυτό αποδείχτηκε με συνέπεια χρόνο με τον χρόνο, αλλά για λόγους άλλους από αυτούς της ιδεολογίας. Βλέπετε, αν η κυβέρνηση αυτή έπραξε με τρόπο νεοφιλελεύθερο στη διάλυση της οικονομίας, της υγείας και της παιδείας, δεν το έκανε λόγω κάποιας θεωρητικής σκευής ή από τον αντικρατισμό ως θέση.

Αν επέδειξε αυταρχισμό πιο έντονα από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση στη μεταπολίτευση, δεν το έκανε επειδή πίστευε στη δημιουργία ενός αστυνομικού κράτους όπου όλα είναι ελεγχόμενα. Το κέντρο της πολιτικής της είναι ακριβώς αυτό που την κάνει να καταργεί τη φαινομενική αντίθεση ανάμεσα σε αυτά τα δύο σημεία. Γιατί το κέντρο της πολιτικής της ήταν ακριβώς το προσωπικό συμφέρον. Οχι το συμφέρον της κυβέρνησης, αλλά το προσωπικό συμφέρον των ατόμων που την απάρτιζαν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης (και τα στελέχη της κυβέρνησής του) δεν είναι ούτε νεοφιλελεύθερος, ούτε ακροδεξιός. Είναι ο εαυτός του. Το οποίο σημαίνει πως μπορεί να είναι και αχαλίνωτα νεοφιλελεύθερος και ακροδεξιός -και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό- αρκεί αυτό να εξυπηρετεί το συμφέρον του. Είναι ο κυνισμός του προσωπικού συμφέροντος, του κράτους ως ιδιοκτησίας, της κυριαρχίας ως κληρονομικού δικαιώματος αυτά που προέχουν. Αν υπάρχει μια ιδεολογία που μπορεί να τα ντύσει και να τα δικαιολογήσει, τότε τόσο το καλύτερο (για την ιδεολογία).

Είναι η νοοτροπία αυτή που επέτρεψε και επέβαλε την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, τις παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε κάθε πτυχή του προσφυγικού, την απόλυτη καθίζηση παιδείας και υγείας, τις πρωτόγνωρες για τα δεδομένα του δυτικού κόσμου παρακολουθήσεις, το έγκλημα στα Τέμπη, τη μετατροπή της ενημέρωσης σε μονοφωνικό ανέκδοτο (λέγε με 107η θέση κατάταξης στην ελευθερία του Τύπου), τη θεσμοποίηση της αστυνομίας ως μηχανισμού τρομοκράτησης πολιτών, τη μετατροπή της χώρας και της κάθε δραστηριότητάς της σε θεματικό τουριστικό πάρκο, την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης του νερού, τη συνεχόμενη λοιδορία απέναντι σε υγειονομικούς, εκπαιδευτικούς, ηθοποιούς, καλλιτέχνες, αρχαιολόγους και τον κάθε πολίτη ξεχωριστά. Αν λοιπόν πιστεύαμε πως η χώρα έπιασε πάτο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η προεκλογική συμπεριφορά της απερχόμενης κυβέρνησης, τόσο ως νοοτροπία όσο και ως φανέρωση επιδιώξεων, μας δείχνει πως υπάρχει ακόμη πολλή κατηφόρα.

Προσωπική θέση μου είναι πως αυτό που προέχει από κάθε άποψη είναι αυτοί οι τύποι να φύγουν. Οτιδήποτε άλλο μπορεί να ειπωθεί μετά. Οι συζητήσεις, οι διαφωνίες, οι αντεγκλήσεις και οι διαφορές. Αυτό που τώρα προέχει είναι να ξεριζωθεί αυτό το αντιδημοκρατικό καρκίνωμα που απομυζεί ό,τι είχε περισσέψει από μια διαλυμένη χώρα και έναν εξαντλημένο λαό. Αυτό που προέχει είναι οι τύποι αυτοί να φύγουν.