Ας κρατήσουν οι χοροί είπε, και κράτησαν…. ..
Written by v.psychogios on 01/11/2025
Δεν ξέρω αν οι ραδιοφωνικές εκπομπές που κάνω κατά καιρούς είναι καλές, ξέρω ότι ως ακροατής σέβομαι τον χρόνο του ανθρώπων που βρίσκονται πίσω από το μικρόφωνο. Αναφέρομαι σε περασμένα χρόνια, αν έκρινα ότι κάτι θέλω να πω στο ραδιοφωνικό παραγωγό, το έκανα προφορικά και σχεδόν τηλεγραφικά, σύντομα και όσο πιο περιεκτικά μπορούσα, σαν γραπτό μήνυμα. Φυσικά παλιότερα δεν υπήρχαν στο παιχνίδι της επικοινωνίας γραπτά μηνύματα.
Δεν θυμάμαι αν ήταν τέλη 90’s ή αρχές 00’s, φοιτητής στην Αθήνα, τα απογεύματα στο Μελωδία έβγαινε στο 18:00 – 20:00 ο Οδυσσέας Ιωάννου. Κάποια στιγμή είχε αναφέρει για κάποιον (ούτε που θυμάμαι ποιον) Γερμανό σκηνοθέτη, ανέφερε κάποια εξαιρετική ταινία του, σχολιάζοντας όμως αρνητικά την προσωπικότητα και την στάση ζωής του.
Τηλεφώνησα, ρωτώντας τον γιατί τον προτείνει αφού δεν τον εκτιμά ως άνθρωπο, γιατί τον ‘’προωθεί’’. Ακαριαία μου απάντησε, ‘’αν το έργο του μας λέει πράγματα, μας πάει πιο μπροστά, μας κάνει να σκεφτόμαστε, μας κάνει καλύτερους ανθρώπους ας αφήσουμε την άκρη τον άνθρωπο και τις απόψεις του’’. Κι είναι έτσι ακριβώς, ας κρατήσουμε ότι θεωρούμε θετικό και ουσιαστικό για εμάς.
Αυτά σκέφτομαι μέρες πολλές με αφορμή τον θάνατο του Διονύση Σαββόπουλου.
Ο Σαββόπουλος ότι είχε να δώσει έδωσε, ότι ήταν να αφήσει το άφησε ως πλούσια κληρονομιά, όσους είναι να κινητοποιήσει κινητοποίησε, κι όσους είναι να κινητοποιήσει θα κινητοποιήσει. Παραγωγικός για τους πολλούς δεν ήταν εδώ και αρκετά χρόνια, το αντίθετο μάλιστα, με τις απόψεις που είχε εξυπηρετούσε με τον καλύτερο τρόπο την άρχουσα προς τα δεξιά τάξη. Με τον λαό της βιοπάλης, του μόχθου σχέσεις κομμένες είχε εδώ και καιρό, το παρόν, το τώρα η πραγματικότητα του απλού πολίτη ήταν ‘’κομμένη” εδώ και καιρό. Το έργο του όμως είναι μια φωτεινή αέναη πορεία που δεν κόβεται με τίποτα.
Ήταν μια ιδιοφυία, δεν είναι τυχαίο ότι κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ήταν οι Beatles, ο Lennon της Ελλάδας. Υπάρχουν στιγμές του που θυμίζουν Beatles, μουσικά, στιχουργικά, υπάρχουν φωτογραφικές αποτυπώσεις που έχουν τον χαρακτήρα αποτυπώσεων των σκαθαριών ή ακόμα και του John Lennon. Η φωτογραφία από το ‘’Βρώμικο Ψωμί’’ του ‘72 έχει νομίζω τέτοιο χαρακτήρα.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος νομίζω ήταν όλα και το εξέφραζε, αυτή είναι μια βασική διαφορά από πολλούς από εμάς. (Από την άλλη μεριά είναι πιο εύκολο να κρίνουμε και να κατακρίνουμε στάσεις, αντιλήψεις και απόψεις) Όλοι είμαστε όλα αλλά δεν εκφράζουμε αυτό το όλα, φυσικά ο Σαββόπουλος είχε πολλά ‘’κιλά ταλέντο’’ που διαμόρφωσαν φυσιολογικά μια φυσική περσόνα με ολόδικά του κομμάτια. Δεν είναι τυχαίο που τόσο πολύ και πολλοί διαφορετικοί και διαφορετικά ασχοληθήκαμε με τον θάνατο ενός ανθρώπου.
Αν κοιτάξουμε στο πρόσφατο παρελθόν, στον θάνατο του Μίκη Θεοδωράκη δεν υπήρχε τόσο μεγάλη μαζική και διαφορετική ενασχόληση. Ήταν πιο ξεκάθαρος ο Θεοδωράκης; Ίσως.
Τα πρώτα πράγματα που ήρθαν στο μυαλό μου σαν brainstorm όταν έμαθα ότι πέθανε ήταν: άγνοια και γνώση μαζί, συμπάθεια και αντιπάθεια μαζί, εντός και εκτός μαζί, εδώ και εκεί μαζί, απλότητα και πολυπλοκότητα μαζί, ευθεία και τεθλασμένη γραμμή μαζί.
Όλα μαζί ήταν.
Και για να κλείσω. Με τον θάνατο του Διονύση Σαββόπουλου θρηνούμε και το δικό μας θάνατο που πλησιάζει καθώς μεγαλώνουμε. Μεγαλώσαμε με δημιουργίες του, το έργο του λειτούργησε ως έργο γονεϊκό. Σε άλλους έτυχαν καλοί γονείς σε άλλους όχι. Το έργο του Διονύση Σαββόπουλου ακουμπά μέσα μας ανάλογα τις προσλαμβάνουσες που έχουμε, ανάλογα την ανθρωπιά, ανάλογα την δυνατότητα να ξεχωρίσουμε τα πράγματα να πηγαίνουμε εκεί που ορίζει το γήινα ανθρώπινο συμπονετικό.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος έκανε ακόμα και με τον θάνατό του πράξη αυτό το ως κρατήσουν οι χοροί που έγραψε…. ..
β.ψ.