Αν ο Σηκουάνας και οι άστεγοι είχαν φωνή…

Το σκίρτημα για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων με ελληνικά σύμβολα και γλώσσα συντηρείται αναλλοίωτο στη σκέψη. Δεν αυταπατώμαι, πρόκειται για ενστικτώδη αυτοάμυνα, ανάγκη συντήρησης παιδικής αθωότητας και όχι βέβαια εξιδανίκευσης του πολυδαίδαλου πολιτικο-οικονομικού εγχειρήματος με το αθλητικό πρόσχημα ονόματι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ετσι και αύριο στο Παρίσι. Το εθνικό σύμβολο θα είναι φως στα χέρια του μαύρου Γιάννη Αντετοκούμπο, σε εποχή συγγενική με τη μιαρή περίοδο της παρεμβατικής παρουσίας στην κοινωνία μας, φυλακισμένων πλέον, φονιάδων ρατσιστών, και σ’ εκείνα της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη, παράλληλα με τον καλπασμό των γυναικοκτονιών.

Μακάρι να μπορούσε να μιλήσει ο Σηκουάνας. Μεταξύ άλλων εκτοπισμένων προσώπων, αληθινών αξιών να ακούγαμε τα λόγια και των διωγμένων σαν μιάσματα αστέγων της Πόλης του (τεχνητού) Φωτός της εποχής μας. Εχθρού του φωτός, έμπνευσης τεχνών, αναδόχου του γνωστού προσωνυμίου της γαλλικής πρωτεύουσας. Ως και επιτροπές διάσωσης του ποταμού από τη ρύπανση είχαν συγκροτηθεί χρόνια τώρα, αλλά ο βαπτισμένος από την κέλτικη λέξη «Sicauna» (μεταφράζεται «ιερός»), Σηκουάνας, παρέμενε ρυπαρός. Ηταν και στο Παρίσι χαμένη ευκαιρία αντί να εκδιωχθούν ως αντιτουριστικά ερεθίσματα οι άστεγοι, να στεγαστούν από την κοινωνική πρόνοια. Eκπρόσωποί της μαθαίνουμε πως εξυμνούν το «ολυμπιακό πνεύμα». Μπροστά στα ίδια ψέματα ακόμη και η αναγωγή του break dance και του skateboard σε ολυμπιακά αθλήματα είναι πταίσματα. Στο Παρίσι ο Σηκουάνας είναι μόλις 24 μέτρα πάνω από τη θάλασσα. Λέτε να δραπετεύσει αύριο για να τη συναντήσει, σε ένδειξη διαμαρτυρίας; Αστεγος, όταν τον απομάκρυναν, κοιτούσε το δέντρο-σπίτι του στην όχθη του Σηκουάνα (!) και φώναξε στην τηλεοπτική κάμερα: «Πείτε του πως θα ξανάρθω!».

Ονειρεύομαι, την ώρα της τελετής έναρξης, ένα ερωτευμένο ζευγάρι να φιλιέται στην εντυπωσιακή γέφυρα Μιραμπό του Σηκουάνα… Αντίσταση!