Ανηφορίζοντας

“Ανηφορίζοντας προς Βαθιά Λάκκα, σηκώνω το κεφάλι για να συναντήσει ο φακός κεφαλής τα αντανακλαστικά σημάδια της διαδρομής. Προς μεγάλη μου έκπληξη αντικρίζω πολλά μάτια που λαμπυρίζουν στο ίδιο περίπου ύψος. Κοιτάζω ακόμη πιο ψηλά και η λεπτή και καθαρή Σελήνη σχεδόν επιβεβαιώνει τον μύθο του ασέληνου όρους για την Γκιώνα.

Δεξιά μου, τα σκυλιά κάνουν αισθητή την παρουσία τους εξαιτίας μου, και πριν προλάβω να καταλάβω πως θα πρέπει να κινηθώ, διακρίνεται από τα αριστερά μου ένα φως και μια φωνή.

– Τι κάνεις εδώ;

– Περπατάω.

– Μέσα στην νύχτα;

– Ε ναι…

– Περίμενε θα σε βγάλω στο διάσελο, έχει παντού σκυλιά.

Ο μουσάτος τα κάνει αυτά; Μου είπε ότι θα έρθει κόσμος να περπατήσει…

– Ε ναι.

– Δεν πιστεύω να είναι από αυτά που κάνουν για να βγουν πρώτοι, δεύτεροι κλπ;

– Μπα, όχι…απολαμβάνουμε το βουνό.

– Ξέρεις πόσες γυναίκες ανεβαίνουν εδώ πάνω;

Μπράβο

τους, πολύ το χαίρομαι, αλλά αυτές έρχονται μέρα.

– Ε, τι να κάνουμε τέτοια ώρα με βόλεψε εμένα.

– Πόσες είστε εδώ πάνω τώρα;

– Λίγες…

–

Μπράβο

πάντως …το να ανεβαίνεις στα βουνά είναι για μένα κουλτούρα!

Η συμμετοχή σε τέτοιου είδους δραστηριότητες μπορεί να είναι και ένα είδος απόδρασης ή και υπεκφυγής – αγναντεύοντάς τον ορίζοντα, θαυμάζοντας τα ηλιοβασιλέματα και κάνοντας παρέα στις αγελάδες στα λιβάδια. Σε ότι δίνουμε σημασία, γίνεται σημαντικό για εμάς. Η αγωνιστική αντιμετώπιση τέτοιων προκλήσεων μόνο ως αστεία μπορεί να εκληφθεί ή ως κρίση μέσης ηλικίας.

Ακολουθώ τα σίγουρα βήματα του Αποστόλη, του ανθρώπου που ζει μόνιμα στο βουνό, που ζυμώθηκε μαζί του στα καλά και στα άσχημα, πόσο ξένοι να του φαίνονται άραγε οι άνθρωποι;

Λίγο πριν το διάσελο, χωρίζουν οι δρόμοι μας, είμαι σίγουρη ότι συνάντησα τον βοσκό Ενδυμίωνα της Γκιώνας, και ας μην είδα καθόλου το πρόσωπό του γιατί δεν με άφησε η Σελήνη… έχουμε αγώνα …που καιρός για ζήλιες!

Loukas Pratilas