Έχει δύναμη και τσαμπουκά το αντίο. Μην το φοβάσαι…

Μην το φοβάσαι το αντίο.

Έχει μέσα του δύναμη και αποφασιστικότητα.

Έχει πείσμα και έχεις διανύσει μεγάλη διαδρομή μέχρι να φτάσεις εκεί.

Έχεις περπατήσει πάνω σε σπασμένα κομμάτια.

Έχεις προσπαθήσει να μην πέσεις κι ας έχεις γκρεμοτσακιστεί, σηκώνεσαι, τινάζεις την βρωμιά από πάνω σου και αναφωνείς δυνατά «καλά είμαι», μόνο και μόνο για να πείσεις τον εαυτό σου.

Και ούτε αυτόν δεν έπεισες.

Μην το φοβάσαι το αντίο.

Σε είχε προετοιμάσει το ίδιο για την στιγμή αυτή.

Είχες δει τα σημάδια. Κι είχες προσπαθήσει να αδιαφορήσεις.

Κοίταγες από την άλλη πλευρά και σφύριζες αδιάφορα.

Hard rock το αντίο, soft ballad εσύ.

Εκπλήξεις, αποδράσεις, όλα στην πρώτη γραμμή για να μην ακούς τις αλήθειες.

Και τελικά το μόνο που κατάφερες ήταν να φτάσεις στο ίδιο σημείο, από άλλη διαδρομή.

Μην το φοβάσαι το αντίο.

Σημαίνει πως θυμάσαι.

Σημαίνει πως ένιωσες μέχρι το τελευταίο σου κύτταρο.

Όχι επιφανειακά.

Δεν ήταν ξεπέτα. Ήταν συναίσθημα.

Σημαίνει πως θυμάσαι κάθε βήμα της διαδρομής.

Της διαδρομής που περπάτησες μαζί με τον άλλο.

Της διαδρομής που περπάτησες μόνος, γιατί έψαχνες τον άλλο.

Της διαδρομής που δεν χρειαζόσουνα πια τον άλλο.

Έφτασες στην γραμμή του τερματισμού των αντοχών και των ορίων σου.

Έφτασες εκεί και στάθηκες.

Δεν έρχεται αμέσως το αντίο.

Θέλει κι αυτό το χρόνο του για να μπορέσει να δει το φως σου.

Θέλεις το χρόνο σου για να μπορέσεις να το κοιτάξεις κατάματα.

Έμεινε καιρό μέσα σου με δικαιολογίες και μισόλογα.

Με ελαφρυντικά μικρών και μεγαλύτερων εγκλημάτων.

Μην το φοβάσαι το αντίο.

Σημαίνει πως πάλεψες. Έδωσες τις μάχες σου και τώρα τερμάτισες.

Σημαίνει πως αρνείσαι να ευτελίσεις τις στιγμές σας.

Σημαίνει πως αρνείσαι να ρημάζεις κάθε μνήμη.

Σημαίνει πως το καθένα από τα κουτάκια που γέμισες μαζί του είναι πολύτιμα κι έτσι τα προσέχεις. Σαν τα πολύτιμά σου.

Δεν είναι αποτυχία το αντίο.

Έζησες, έδωσες, πήρες και τώρα τελείωσε.

Δεν πειράζει που τελείωσε.

Πείραζε όταν το ζούσες εσύ για δύο.

Πείραζε όταν εσύ ήσουν όλοι οι ρόλοι κι ο άλλος φιλική συμμετοχή.

Πείραζε όταν δεν τον αναγνώριζες πια από την μυρωδιά του.

Όταν τα σεντόνια σου δεν ήταν ποτισμένα από αυτή τη μυρωδιά.

Πείραζε όταν δεν ήσουν η καλημέρα του και δεν ήταν η καληνύχτα σου.

Μην το φοβάσαι το αντίο!

Έχει δύναμη μέσα του και τσαμπουκά.

Έχει ευαισθησία και πόνο.

Μην το φοβάσαι το αντίο!

Δεν σε κάνει λιποτάκτη.

Δεν σε κάνει προδότη.

Είναι γενναίο να το ξεστομίζεις στην ώρα του το αντίο.

Ολοκληρώνει τον έρωτα όταν αυτός ταξιδεύει πια σε άλλα μυαλά.

Όταν ξαγρυπνάει σε άλλα κορμιά.

Κι αν εκεί που ξημερώνεις δεν σου κόβει την ανάσα η καλημέρα του, αν δεν σου φοράει ένα μεγάλο χαμόγελο μια λέξη του μόνο, είναι η ώρα να του χαρίσεις το αντίο του.

Το βαθιά αξιοπρεπές, επίπονα αποφασισμένο και ολοκληρωτικά αληθινό αντίο σου.

Κι όσο θα βλέπεις τον εαυτό σου να ξεμακραίνει, χαμογέλα!

Δεν έχει νόημα άλλωστε στον ωκεανό της σχέσης σας να τα δίνεις όλα απλά και μόνο για να επιπλεύσετε.

Γιατί τότε, ο ένας από τους δυο γίνεται άγκυρα και πνίγει τον άλλο.

Ή και τους δυο.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου