Ένας χρόνος χωρίς τον Κώστα Κοτζαμάνη

Είχα την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσω την περίοδο που εργαζόμουν στο ΚΕ.Θ.Ε.Α. στην Αθήνα, στην Θ.Κ. Παρέμβαση του ΚΕ.Θ.Ε.Α. Παρέμβαση. Ο Κώστας ήταν εξωτερικός, άμισθος συνεργάτης. Τότε του παραπέμπαμε υπό θεραπεία μέλη της Θεραπευτικής Κοινότητας, αυτό γίνονταν σε περιπτώσεις που κρίναμε ότι χρειαζόμαστε πιο ειδική κατεύθυνση. Ο κάθε επόπτης (προσωπικό που είχε στην ευθύνη του τον υπό θεραπεία άνθρωπου που έβλεπε ο Κώστας) στην συνέχεια επικοινωνούσε μαζί του λαμβάνοντας οδηγίες, κατευθύνσεις, αναλύσεις, πιθανά να ορίζονταν και επόμενο ραντεβού. 

Είχαμε μιλήσει πολλές φορές με τον Κώστα, στο τηλέφωνο, αργά το βράδυ, μετά τις 22:00 που τελείωνε, κάποιες φορές συναντηθήκαμε στο γραφείο στο στενάκι απέναντι από την Αμερικάνικη πρεσβεία. Θεωρώ σημαντική την επαφή μαζί του, ουσιαστικά έδινε εποπτεία στον τρόπο χειρισμού των ανθρώπων που έβλεπε και δουλεύαμε και εμείς μαζί τους, ενώ εξηγούσε και πράγματα για την πορεία των ανθρώπων και την συνέχεια. 

Θυμάμαι την βαθιά, ζεστή, διεισδυτική  φωνή του.

Όταν έρχεσαι σε επαφή με Ανθρώπους αν η επαφή είναι ουσιαστική δεν χρειάζεται μεγάλος χρόνος για να γίνουν οι συνδέσεις. Είχαμε κάποια κοινά με τον Κώστα, οι πατεράδες μας ήταν και οι δυο τραπεζικοί υπάλληλοι, έζησε στην Βέροια όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, είχαμε κοινές εικόνες παρά την διαφορά ηλικίας μας, όταν εκείνος ξεκίνησε τις σπουδές του ήμουν τριών ετών. Κάποια χρόνια λόγω της δουλειάς του πατέρα του έζησε στην Κατερίνη του νομού Πιερίας, όμορος νομός με τον δικό μου, της Ημαθίας, κάτι λέγαμε για την γειτνίαση των δύο νομών, δεν θυμάμαι τι ακριβώς…. .. 

Όταν έρχεσαι σε επαφή με Ανθρώπους αν η επαφή είναι ουσιαστική δεν χρειάζονται πολλά. Θυμάμαι μετά, όταν έφυγα από την Αθήνα για την Θεσσαλονίκη, μιλήσαμε δυο – τρεις φορές στο τηλέφωνο. Του ζήτησα να μου προτείνει κάποιον ή κάποιους συναδέλφους του για περιστατικά που είχα, άλλες φορές του έστειλα κάποιους ανθρώπους που μου ζήτησαν υποστήριξη και ζουν στην Αθήνα. 

Πάντα πρόθυμος και με νοιάξιμο, πάντα ουσιαστικός. 

Πέρσι τέτοιες μέρες πόνεσα πολύ με τον θάνατό του. Είναι αυτές οι απώλειες που είναι βαθιές και γραντζουνάν με έναν άλλο τρόπο, δύσκολο να περιγραφεί. 

Κι ήρθε προχθές ένα μήνυμα με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου απ’ τον θάνατό του. 

Θα ‘θέλα να ‘μουν το Σάββατο στην Αθήνα για να πάω στην συνάντηση του.

Ήταν ήρεμη και ήμερη δύναμη ο Κώστας, ήταν σαν το ποτάμι που κυλά δίχως φασαρία, μια ενέργεια ροής με σταθερότητα και συνέπεια.

Είμαστε πολύ τυχεροί όσοι τον γνωρίσαμε και ήρθαμε σε επαφή μαζί του.