Ένας χρόνος απ’ τον θάνατο του Βαγγέλη Ρωχάμη

ΕΔΏ μεγαλώσαμε μαζί.

Ο παππούς μου ο Γιώργος ο Μπρούζος είχε αυτή την ψαροταβέρνα στη θάλασσα, εδώ στο μικρό λιμανάκι στο Λευκαντί, στην Χαλκίδα.

Δυό-τρία σπίτια υπήρχανε στις αρχές της δεκαετίας του ’60, το χαμόσπιτο του Βαγγέλη του Ρωχάμη και η ταβέρνα του παππού όπου σύχναζαν ψαράδες, λιμενεργάτες.

Η γιαγιά στην κουζίνα τηγάνιζε μαρίδα, τα χταπόδια μπλέκονταν στα πόδια μας όταν περπατούσαμε στην παραλία, σερβίραμε με τ αδελφάκι μου στα τραπέζια ρετσίνα σε κατρουτσάκια και μας δίνανε μπουρμπουάρ πεντάρες – οι πιο χουβαρντάδες δεκάρες, με τρύπες.

“Πίνανε τον κώλο τους”, μεθάγανε και χορεύανε.

Σπάζανε πιάτα και ποτήρια.

Γινόντουσταν τσαμπουκάδες μεγάλοι άμα κάποιος χόρευε (σ)την παραγγελιά αλλουνού.

Γι αυτό ο παππούς μου είχε βάλει μια επιγραφή απ’ έξω που έγραφε: “Απαγορεύεται το σπάσιμο, η μανούρα και ο τσαμπουκάς”.

Μεθάγανε και πιανόντουσταν στα χέρια συχνά για τις παραγγελιές.

Δεν υπήρχε μεγαλύτερη προσβολή από το να σηκωθείς να χορέψεις στο τραγούδι που παρήγγειλε άλλος.

Βγάζανε φαλτσέτες από την κάλτσα, σε σουγιαδιάζανε, τα χω δει, παιδάκι ήμουνα, παίζανε ξυράφια με την γλώσσα και σε καρφώνανε φτύνοντας.

Το: “Φύγε Στέλλα κρατάω μαχαίρι” και το: “Είναι πολλά τα λεφτά Άρη,” ήτανε πολύ λίτ μπροστά σε αυτό που πραγματικά συνέβαινε στο μικρό λιμανάκι μας.

Είχαν γίνει πολύ άσχημα σκηνικά.

Όμως όταν εμφανιζόταν ο Βαγγέλης γινόντουσαν όλοι κυρίες.

Δεσποινίδες. Κοτούλες, μιλάμε μπροστά στον Ρωχάμη.

Γκάστρωσε ένα μικρό κοριτσάκι αλλά φέρθηκε σαν Κύριος.

Το στεφάνωσε και πήγε φαντάρος στην Σύρο, να υπηρετήσει, κανονικά.

Εκεί ένοιωσε για πρώτη την αναλγησία της εξουσίας που μια ζωή πολεμούσε.

Ζήτησε άδεια εξόδου να έρθει στο μαιευτήριο, να δει το νεογέννητο παιδί του.

Οι καραβανάδες δεν του δώσανε άδεια και έτσι πήδηξε την μάντρα του στρατοπέδου, μπήκε λάθρα στο πλοίο για τον Πειραιά, έκλεψε ένα μοτοσακό και γκάζωσε μέχρι την Χαλκίδα, για να αγκαλιάσει την κορούλα του.

Η πρώτη δίκη για κλοπή, στρατοδικείο, Ιώτα 5, φυλάκα.

Όταν βγήκε πρώτη φορά από τη φυλακή ήρθε στην ταβέρνα του παππού μου.

Εγώ ήμουν δέκα χρόνια μικρότερός του 7, 8, άντε 9 χρονών.

Σε αυτό γέρο πλάτανο είχα την κούνια μου – έτσι την λένε την ταβέρνα και σήμερα «ο Πλάτανος» – με έσπρωξε με δύναμη και ανέβηκα στα ουράνια.

Αυτό που μου είπε τότε ο Βαγγέλης ο Ρωχάμης δεν το κατάλαβα αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση και η παιδική μου μνήμη το συγκράτησε για να το λέω αργότερα στα κορίτσια που γνώριζα: “Άκου μάγκα μου, ποτέ μην φοβηθείς μην πηδήξουν τη γκόμενά σου ή τη γυναίκα σου. Ένα πράγμα να φοβάσαι, μόρτη μου, μην πηδήξουν εσένα”…

Είχε μπει πιτσιρίκος για πρώτη φορά στη φυλακή και πήγανε νατονε “πειράξουνε…”

ΥΓ: Μόνο αυτό για σήμερα σαν πρόγευση από το αφιέρωμα στον Πεταλούδα μας Βαγγέλη Ρωχάμη ο οποίος δραπέτευσε πάλι. Τον κηδεύουμε αύριο στις 11π.μ στο νεκροταφείο του Βασιλικού Χαλκίδας. Εκεί, δίπλα στην μητέρα μου, στους συγγενείς μου και στον θείο μου τον Πάνο, τον Γεραμάνη!

Δεν τον αφήνανε σε ησυχία, 18-19 χρονών αποφυλακίστηκε, έβραζε το αίμα του, πολύ θυμωμένος ήτανε μ αυτό που του κάνανε με την κόρη του, ρουφιάνοι παντού, τα καρακόλια καραδοκούσαν.

Μια μέρα σούρωσε, τύφλα έγινε, πήγε μέχρι το ταχυδρομείο του Βασιλικού με 8άρια, έσπασε το τζάμι, φόρτωσε στον ώμο την ταμειακή, πέρασε μέσα από τα καφενεία, όλοι τονε είδανε, γύρισε σπίτι, στο Λευκαντί, και ταβλιάστηκε.

Ήρθανε οι χωροφύλακες και τονε συλλάβανε στον ύπνο.

Αυτή ήτανε η πρώτη του ληστεία.

Δεν θα ξαναγράψω την ιστορία του Έλληνα Πεταλούδα εδώ.

Την έγραψε ο ίδιος με όλα τα ονοματεπώνυμα, το βιβλίο του ήταν αυτοέκδοση, το πούλαγε μόνος του όπως ο Κοεμτζής.

Το δικαστήριο απεφάνθη «όλα τα αντίτυπα στην πυρά», πρόλαβα να καβατζώσω΄δύο- τρία, δεν πήγε όταν τον κάλεσε ο εισαγγελέας στην καύση των βιβλίων του που έγινε στην υψικάμινο της ΠΥΡΚΑΛ.

Στα τέλη του περασμένου αιώνα εμείς οι Ευβοιώτες δημοσιογράφοι οργανώσαμε ένα κίνημα επικοινωνίας για να αποφυλακιστεί ο Ρωχάμης.

Επικεφαλής ήταν ένα υπέροχο παιδί από ένα χωριό εδώ δίπλα, την Βάθεια, που έφυγε πρόωρα απ την ζωή, ο Χρήστος Σεφερλής πρώην πολεμικός ανταποκριτής και ο καλύτερος ρεπόρτερ – που πήγαινε παντού με το ελικόπτερο – του ΑΝΤ1.

Μόνο για την θεογκόμενα θα γράψω, την Αμερικανίδα δημοσιογράφο και παραγωγό του Χόλυγουντ πού την έβλεπες και ζαλιζόσουνα.

Μια οπτασία μιλάμε.

Ήρθε με τα ντόλαρς στο χέρι, με το σενάριο και τα συμβόλαια έτοιμα, με δικηγόρους, με ολόκληρο επιτελείο ήρθε και του προσέφερε ένα ασύλληπτο ποσό για να υποδυθεί ο ίδιος τον εαυτό του σε Χολιγουντιανή υπερπαραγωγή.

Ο Βαγγέλης θόλωσε όταν είδε αυτή την καλλονή, σχεδόν να τον εκλιπαρεί. Κλείστηκαν, στο δωμάτιο του απύθμενου σεξ και βγάλανε τα μάτια τους.

Έπειτα της είπε: «εγώ δεν κάνω τέτοια κουκλίτσα μου» και η αδιανόητης ομορφιάς και πάθους παραγωγός αφού «είδε τον Χριστό φαντάρο», ερωτευμένη με τον Έλληνα Φαντομά, έφυγε κλαίγοντας για την Αμερική.

Το μετάνιωσε βεβαίως όταν έμεινε ρέστος, δεν κράτησε ούτε το τηλέφωνό της, «δεν μπορεί εσύ κάποια άκρη θα χεις μέσα στο Χόλυγουντ, να την ψάξουμε, να την ξαναβρούμε, θα σου δώσω τόσα»…

– «Και τα φράγκα που σου δώσανε, όπως μου πες, οι … Έλληνες εφοπλιστές (υπέθετα ότι ήτανε καβάντζα απ τις ληστείες αλλά δεν …τολμούσα) και ήθελες να τα επενδύσεις στο χωριό, τι γινήκανε»;

Δεν απάντησε, δεν ήθελε να αποκαλυφθεί, δεν γούσταρε να ναι Ζορό, «πρέπει να παλέψεις ο ίδιος ή όλοι μαζί, όχι να περιμένεις απ τους άλλους.»

Αλλά … εδώ ο τόπος είναι μικρός και οι γνωρίζοντες – γνωρίζουν σε ποιους μοίρασε τότε αυτά τα λεφτά, που ήτανε άρρωστοι κι είχανε μεγάλη ανάγκη.

Στην ψάθα πέθανε ο Βαγγέλης Ρωχάμης. Δεν το υπογράφω μόνο εγώ, αλλά και όλοι όσοι τον ζήσαμε τα τελευταία 20 χρόνια από κοντά.