Άλλοι δημοσιογράφοι, άλλοι διευθυντές, άλλοι εκδότες

7 Μαϊου1973: Δύο θαρραλέοι δημοσιογράφοι, ο Μπομπ Γούντγουορντ (δεξιά) και ο Καρλ Μπερνστάιν (αριστερά), φωτογραφίζονται στα γραφεία της εφημερίδας τους, Washington Post. Είναι η χρονιά που πήραν το βραβείο Πούλιτζερ για τις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις τους για το σκάνδαλο του Watergate – κάτι σαν το Predator εκείνης της εποχής. 

Υπενθυμίζουμε την ιστορία η οποία έγινε γνωστή σε όλη την υφήλιο χάρις στην ταινία «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου». 

Τον Ιούνιο του 1972 πέντε διαρρήκτες εισέβαλαν στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος (Democratic National Committee) του νεοεκλεγέντος Προέδρου Νίξον, τα οποία στεγάζονταν στο κτιριακό συγκρότημα του Watergate, και προσπάθησαν να τα παγιδεύσουν με «κοριούς». Οι πέντε άνδρες συνελήφθησαν χάρη στην έγκαιρη δράση του φύλακα ασφαλείας του κτιρίου. Η υπόθεση θα είχε συγκαλυφθεί αν οι δύο (τότε, νεαροί άσημοι) δημοσιογράφοι, με την κάλυψη του Διευθυντή της εφημερίδας αλλά και της ιδιοκτήτριας της, δεν την έβγαζαν στο φως. Ήταν μια δύσκολη πορεία σχεδόν δύο χρόνων, με μία σειρά μικρών καθημερινών ειδήσεων που, τελικά, «φωτογράφησαν» ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα στην ιστορία των ΗΠΑ- και όχι μόνο! Ο Νίξον αναγκάστηκε να παραιτηθεί και ο επόμενος πρόεδρος Τζέραλντ Φόρντ, δήλωσε την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του ««Επιτέλους, ο εθνικός εφιάλτης έλαβε τέλος»- αν και αργότερα του απένειμε χάρη! 

Υ.Γ. Για να πάρουμε μία μικρή ιδέα για τη μορφή της δημοσιογραφίας που ασκούσε τότε η εφημερίδα (η οποία σημειωτέον είχε ήδη από την έκδοσή της δικό της κώδικα δεοντολογίας) θα επισημάνουμε μόνο ένα σημείο. Παρά τις αρχικές επιφυλάξεις και τις αφόρητες πιέσεις που δεχόταν στη συνέχεια, συνέχισε την προσπάθεια της αποκάλυψης ενός σκανδάλου που είχαν πειστεί ότι πλήττει την Δημοκρατία. Και το μόνο που ζητούσε επιτακτικά η εκδότρια της εφημερίδας, Katherine Graham ήταν να διασταυρώνεται κάθε πληροφορία από τρεις (3) τουλάχιστον διαφορετικές πηγές. Δεν τολμάμε να κάνουμε συγκρίσεις με τα δικά μας!