Σχετικά με τον Γιάννη

Την αγωνιστική χρονιά που πέρασε στο NBA, 2022-2023, οι Milwaukee Bucks αποκλείστηκαν από τον πρώτο γύρο των playoffs. Κακή επίδοση, αν αναλογιστεί κανείς ότι 2 αγωνιστικές χρονιές πριν, δηλαδή 2020-2021, είχαν βγει πρωταθλητές. Ενδιάμεσα, 2021-2022, είχαν αποκλειστεί στους ημιτελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας.

Ο Γιάννης είναι ο απόλυτος ηγέτης σε αυτή την ομάδα.

Η ομάδα απαιτεί από αυτόν να την οδηγεί σε νίκες και διακρίσεις. Δεν είναι μόνο θέμα προβολής και δόξας. Για NBA μιλάμε, ό,τι πιο επαγγελματικό υπάρχει στον κόσμο του αθλητισμού, δηλαδή πρωτίστως για κέρδη και για χρήμα. Ατέλειωτο χρήμα!

Ο ίδιος απαιτεί από τον εαυτό του να παραμείνει εκεί όπου σήμερα βρίσκεται: ανάμεσα στους κορυφαίους των κορυφαίων.

Η χρονιά που πέρασε τον ταλαιπώρησε με τραυματισμούς, κυρίως στο γόνατο. Επίσης, ο Γιάννης δεν είναι πλέον 19 ετών, αισίως περπατά προς τα 29. Για να είναι φέτος στο επίπεδο που επιβάλλεται, έπρεπε να προστατεύσει το σώμα και τον οργανισμό του.

Εδώ, κάπου θα έπρεπε κανονικά αυτή η ανάρτηση να ολοκληρώνεται.

Όχι όμως…

Ήταν γνωστό, για όλους όσους έχουμε λίγη ιδέα από σπορ ότι θα ήταν αδύνατον, για λόγους υγείας, να δώσει ο Γιάννης το παρών στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο Μπάσκετ.

Επομένως, ουδεμία έκπληξη.

Γιατί παρατάθηκε η αναμονή;

Προφανώς, για να αποφανθεί το ιατρικό επιτελείο των Bucks. Η τεχνική ηγεσία και η διοίκηση. Αυτοί είναι που δίνουν στον Γιάννη εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. Όχι ο Μάικ, ο τεχνοκράτης του IT Management από το Μαρούσι, ούτε ο Μηνάς, ο μάστορας ηλεκτρολόγος από τον Ταύρο. Όχι εσύ, εγώ κι ο απέναντι ρε φίλε! Κατανοητό;

Όμως ο Γιάννης ο ίδιος, τι ήθελε, ή μάλλον, τι θα ήθελε; Ο Γιάννης είναι ο δικός μας ο Γιάννης από τα Σεπόλια, έστω κι αν αυτή τη στιγμή έχει το πορτοφόλι να αγοράσει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο έτσι, γιατί του αρέσει. Γελά και χαβαλεδιάζει με τις παρέες στην παλιά γειτονιά, στα παιχνίδια είναι από τους λίγους που “τη γνωρίζουν από την κόψη του σπαθιού τη φοβερή – και όχι την όψη” και όταν και όπου βλέπει γαλανόλευκο, συγκινείται.

Ο Γιάννης σήμερα, είναι ο Γιάννης που όλες και όλοι γνωρίζαμε πριν από 10 χρόνια, ο οποίος ούτε για μία στιγμή, ούτε για ένα δευτερόλεπτο μας έχει εκμεταλλευτεί. Το αντίθετο μάλλον έχει συμβεί. Στο μεταξύ όμως μεγάλωσε. Και απέκτησε ευθύνες και υποχρεώσεις. Ευθύνη και υποχρέωση έχει, εφόσον το πηγαίνει για πολυμελή οικογένεια και εκείνος όπως οι Charles και η Veronica, να εξασφαλίσει οικονομικά και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα παιδιά του, τη γυναίκα του, τα αδέλφια και τη ΄μάνα του, τελευταίο τον εαυτό του.

Ένα μήνα πριν, στο Athens Metro Mall στον Άγιο Δημήτριο, καθόταν ο Γιάννης με την έγκυο στο τρίτο τους παιδί Mariah και έτρωγαν στα Goody’s. Όρμησε καταπάνω του η πιτσιρικαρία, μαζί και ο μικρός μου γιος για φωτογραφίες. Ευγενικά, τους αρνήθηκε και τους είπε, παιδιά πιο μετά.

Έχασε ο Πάνος τη μία και μοναδική ευκαιρία του να φωτογραφηθεί με τον αθλητή φαινόμενο που υπεραγαπά και γι’ αυτό στεναχωρήθηκε. Έμαθε όμως ο Πάνος ότι ο Γιάννης δικαιούται και πρέπει να έχει και στιγμές ησυχίας που θα τρώει ήρεμα με τη γυναίκα και τα παιδιά του.

Γενικά, πρέπει να εξοικειωθούμε με τη σκέψη ότι ναι μεν ο Γιάννης μας ανήκει, πρωτίστως όμως ανήκει στον εαυτό του και στους πολύ δικούς του ανθρώπους.

Το ίδιο και στην Εθνική Ανδρών Μπάσκετ.

Αφού δεν μπορεί -όχι δεν θέλει- τότε τέλος!!! Δεν μας πέφτει λόγος.

Αν η Εθνική Ανδρών Μπάσκετ ξεκινά και καταλήγει στον Γιάννη, τότε να πάει το ελληνικό μπάσκετ για βρούβες. Να δείξουν και οι άλλοι παίκτες τι μπορούν και κυρίως, τι θέλουν. Για να μπορέσει ο Γιάννης να γίνει αυτός που σήμερα είναι, πάνω από όλα το ήθελε. Στο Παγκόσμιο του 1990 στην Αργεντινή, η Εθνική Μπάσκετ μετέβη χωρίς τον Νίκο Γκάλη και κατάφερε να τερματίσει 6η, θέση διόλου ευκαταφρόνητη. Έδειξαν τι μπορούσαν τα άλλα παιδιά και έδειξαν πράγματι αρκετά καλά πράγματα.

Το ακατάπαυστο μπούρου-μπούρου των αθλητικογραφιάδων που αρέσκονται να γράφουν τις χειρότερες μαλακίες σε περίοδο μεταγραφών και προετοιμασίας των ομάδων, έχει να αναφέρει επίσης ότι ο Γιάννης απείχε από τις διάφορες φιέστες της Ομοσπονδίας, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη της βράβευσης Γκάλη.

Καταρχάς, ο Γιάννης δεν είναι να τον περιφέρουμε για δημόσιες σχέσεις και για θεάματα. Ούτε η ασώματος κεφαλή είναι, ούτε ο ιστορικός Σαμψών που έσπαγε τις αλυσίδες.

Επιπλέον, το πώς νιώθουν ο Γκάλης για τον Γιάννη και ο Γιάννης για τον Γκάλη, το έχουν εκφράσει αμφότεροι και επανειλημμένως. Επίσης, δεν είναι κανένα ψώνιο ο Γιάννης να πάει και να κλέψει έστω και μία αχτίδα λάμψης και αίγλης από τον Γκάλη, ειδικά στη δική του τη βραδιά.

Όσο για το … περίφημο “επικοινωνιακό μπάχαλο”, που επί ενάμισι μήνα παίζαμε την κολοκυθιά, τη μία παίζει ο Γιάννης, την άλλη δεν παίζει ο Γιάννης, δεν νομίζω ότι φταίει ο ίδιος. Το είχαμε αρκετοί καταλάβει ότι αυτό το καλοκαίρι θα έμεινε στο service για συντήρηση για να είναι πανέτοιμος για τη νέα αγωνιστική χρονιά στο NBA, αλλά κάποιοι ψωροκωσταίοι το μαστόρευαν επικοινωνιακά το έργο μπας και γινόταν ένα ιατρικό θαύμα, ή μπας και πιεζόταν ψυχολογικά ο παίκτης να ρισκάρει το γόνατο και την υγεία του.

Κούνια που σας κούναγε.

Κατά τα άλλα γουστάρουμε και Θανάση. Πολύ όμως!!!

Υποσημείωση: Όσα ισχύουν για τον Γιάννη, ισχύουν φυσικά και για τους υπόλοιπους απόντες. Για παράδειγμα, για τον Σλούκα. Θέλει να δείξει ότι άξιζε να παίζει παραπάνω στον Ολυμπιακό, θέλει να δείξει ότι επάξια τον πήρε ο Γιαννακόπουλος στον Παναθηναϊκό, θέλει να δείξει ότι μπορεί να παραμείνει σε κορυφαίο αγωνιστικό επίπεδο, αλλά κοντά στα 34 του χρόνια κάνει και αυτός οικονομία δυνάμεων. Έτσι, ανοίγει παράθυρο ευκαιρίας να δείξει πράγματα ο 24χρονος Λούντζης. Ας την αρπάξει την ευκαιρία.