Ο Λούκι Λουκ στη Συγγρού – Φιξ

Ο Λούκι Λουκ και ο Κόκομπιλ ήταν οι αγαπημένοι μου χάρτινοι παιδικοί ήρωες. Με τον άνθρωπο που πυροβολούσε πιο γρήγορα και από τη σκιά του, ειδικά, ταξίδευα, για χρόνια, καρέ-καρέ, στα ασύλληπτα μακρινά μέρη της άγριας Δύσης, καθώς γιγάντωνε τη φαντασία μου, καβαλάρης κι εγώ, από μικρός, στον αγώνα για το καλό και το δίκαιο. Ξεκαρδιζόμουν με τις κακουχίες των Ντάλτον -εννοείται ο Άβερελ ήταν το πιο λατρεμένο από τα τέσσερα αδέλφια-, αγάπησα ακόμη περισσότερο τα σκυλιά μέσα από την οκνηρή μέχρι δακρύων προσωπικότητα του Ρανταπλάν, ήθελα κι εγώ μια Ντόλι στην αυλή. Μέσα από τις πολύχρωμες, μεγάλες σελίδες του Λούκι Λουκ έμαθα τη φράση «μην πυροβολείτε τον πιανίστα», για την οποία πάντα υπήρχε ένα καρέ στα αγαπημένα (μου) σαλούν του Φαρ Ουέστ. Η φράση σημαίνει να μην επιρρίπτουμε ευθύνες σε λάθος ανθρώπους. Η κινεζική μηχανή τεχνητής νοημοσύνης DeepSeek ισχυρίζεται πως ο Μαρκ Τουέιν ήταν ο πρώτος που τη χρησιμοποίησε. Κατά μία άλλη εκδοχή, σε μια περιοδεία, το 1883, ο Όσκαρ Oυάιλντ κατέγραψε μια πινακίδα σε μπαρ του Λίντβιλ, στο Κολοράντο, με τη φράση «Μην πυροβολείτε τον πιανίστα. Κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί» («Don’t shoot the piano player; he is doing the best he can»).

Δεν με πήρε πολύ να βρω τα στοιχεία που ενώνουν τον θρυλικό καουμπόι με τους ανθρώπους της «σχεδίας». Είναι φτωχοί, είναι και μοναχικοί, όπως στο τελευταίο καρέ. Σε εκείνο όπου ο Λούκι Λουκ, πάντα με το ηλιοβασίλεμα μπροστά του, κα το τσιγάρο γυρτό, κρεμασμένο από τα χείλη, έχει πάρει το δρόμο για νέες περιπέτειες. Είμαι ένας φτωχός και μόνος καουμπόι, πέφτουν οι τίτλοι τέλους. Από την άλλη -να, μια διαφορά- οι άνθρωποι της «σχεδίας» αγωνίζονται, σε αυτά τα τελευταία καρέ της ζωής τους, να βρουν τον τρόπο να ξεφύγουν από τις περιπέτειες. Όχι άλλες περιπέτειες.

Έχουν χάσει σχεδόν τα πάντα. Δουλειά, σπίτι, οικογένεια, σε πολλές περιπτώσεις, την πίστη στον εαυτό τους (βαριά και αφόρητα άδικη η ενοχή της φτώχειας), την πίστη στην κοινωνία. Έχουν χάσει τις επιθυμίες τους, δεν έχουν επιθυμίες οι άνθρωποι, συχνά έχουν χάσει την υγεία τους, σε κάποιους έχουν κλονιστεί τα λογικά τους. Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά θα συμβεί, στο γραφείο να εκδηλωθούν συμπεριφορές που η πρώτη ανάγνωση τις κατατάσσει στις «αντικοινωνικές». Εκρήξεις θυμού και απελπισίας που ενδέχεται να συνοδεύονται από μία -ενίοτε ορμητική- επιθετικότητα. Όσο προετοιμασμένοι (sic) και αν είμαστε, πάντα θα μας αιφνιδιάζει, θα μας ανατρέπει τα κουτάκια όπου έχουμε τοποθετήσει τις εργασίες της ημέρας, καμιά φορά, θα μας πληγώνει, άλλοτε, πάλι, θα μας τσαντίζει κιόλας. Αλλά, πάντα θα βρεθεί ο τρόπος να κάνουμε μισό βήμα πίσω. Να αντιμετωπίσουμε το περιστατικό με κατανόηση, αυστηρότητα, αγάπη, ενσυναίσθηση, να μιλήσουμε με τον άνθρωπο, να τον ακούσουμε και να μας ακούσει.

Μπορεί να συμβεί -ή, για την ακρίβεια, σπάνια, αλλά όντως θα συμβεί- και στο πόστο. Το βλέπουμε σε εισερχόμενα γραπτά μηνύματα και τηλεφωνήματα που, κατά καιρούς, θα βρουν το δρόμο για τα γραφεία της Εγνατίας και της Κολοκοτρώνη. Άλλοτε με αγάπη και σεβασμό, άλλοτε, πάλι, με έναν καταγγελτικό, σκληρό λόγο, θα γίνουμε αποδέκτες περιγραφών δύσκολων περιστατικών, με πρωταγωνιστές ανθρώπους που φορούν το κόκκινο γιλέκο. Αφού ευχαριστήσουμε, θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε. Κατανοούμε τον αιφνιδιασμό, ακόμη και τη δυσφορία. Δεν είναι κακοί οι άνθρωποι, εξηγούμε. Σκληρά δοκιμασμένοι είναι, που, κάποιες φορές, δεν μπορούν άλλο να αντέξουν αυτό που τους βαραίνει, την απελπισία που κατατρώει τα σωθικά τους. Αξίζουν την κατανόησή μας. Αξίζουν μια ευκαιρία. Ήι και πολλές παραπάνω. Όπως ακριβώς και ο πιανίστας, στον αγαπημένο Λούκι Λουκ των παιδικών μας χρόνων. Μήπως πρέπει να το κάνουμε ταμπελάκι κι εμείς, άραγε; Μην πυροβολείτε τους φτωχούς, κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.

*Στις 27 Φεβρουαρίου, το ελληνικό περιοδικό δρόμου, η «σχεδία» μας, συμπληρώνει 12 χρόνια ζωής.