Μια ντροπή, δυο πίκρες…. ..

Ντροπή και πίκρα, και μάλιστα ζοφούμενες και εντεινόμενες όσο περνούσε η ώρα. Μια στυφή ελιά, ένιωθα να ‘χω στο στόμα όση ώρα διήρκεσε η εξόδιος ακολουθία. Το Α’ Νεκροταφείο ήταν σχεδόν άδειο στην κηδεία του Βασίλη Βασιλικού. Άδειο από τον κόσμο της αριστεράς, που όπως σε κάθε μεγάλη διαίρεση οι μεν αποφεύγουν τους δε, αλλά κυρίως και κυριότερα άδειο από συγγραφείς.

Ξέχωρα από την αδιαμφισβήτη αξία του έργου του, ο Βασιλικός ανήκε στις ελάχιστες εκείνες περιπτώσεις, τις σπανιότατες στον ελληνικό ντουνιά, του ανθρώπου που όχι μόνο δεν περιέφερε τις δάφνες του κοιτάζοντας τον κόσμο και τον κοσμάκη αφ υψηλού, αλλά που υπήρξε ακραία ευμενής και γενναιόδωρος προς τους άλλους, ιδιαίτερα δε με τους συναδέλφους του.

Από την πολύχρονη εκπομπή του πέρασαν κυριολεκτικά οι πάντες, από τα τρανταχτά ονόματα μέχρι τους τριτοκλασάτους μουντζουροχάρτες. Και τους δεξιώθηκε όλους ως ίσους προς ίσον. Την άγνωρη αυτή γενναιοδωρία τού την αποπλήρωσαν σήμερα, οι αναρίθμητοι αυτοί κολακευθέντες και κόλακες, με την απουσία τους. Δεν μέτρησα πάνω από δέκα συναδέλφους του, στην κηδεία.

Πλησιάζοντας στο Α’ Νεκροταφείο τάχυνα το βήμα φοβούμενος ότι δεν θα μπορέσω να μπω ούτε στον προαύλιο χώρο. Ήταν μετά βίας γεμάτος, εννοώ χωρίς ορατά λευκά κενά. Μόλις όμως σχόλασε η προηγούμενη κηδεία, απόμεινε μια μικρή πικρή σκόρπια διαδήλωση.

Αυτή η χυδαία αγνωμοσύνη, η νεοελληνική προσήλωση στο καλλιτεχνικό ή άλλο εγώ, σε βαθμό τέτοιας απαξίωσης πάντων και πασών, αυτή η αναγωγή του αφαλού σε ομφαλό του κόσμου, δεν προμηνύει τίποτα, μα τίποτα καλο για τα ελληνικά γράμματα. Από την στέγνια των αισθημάτων δεν γεννήθηκε ποτέ τίποτα το αξιόλογο. Τουναντίον.

Σήμερα το πρωί οι λίγοι παρόντες αισθανθήκαμε προσβεβλημένοι, αισθανθήκαμε την προσβολή του νεκρού στο πετσί μας. Είχαμε όμως τη σπάνια ευκαιρία να δούμε την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική μας παρακμή ολόγυμνη μπροστά στα μάτια μας. Έναν πανάσχημο καθρέφτη μιας πνευματικά ξεκληρισμένης κοινωνίας.