Η ακαταστασία των δασών! Σε τι θα χρησιμεύσει αυτό το δέντρο; Ας το κόψουμε…

Αυτό που συνήθως στις συζητήσεις μας αποκαλούμε «ακαταστασία» σχετικά με τα δάση, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η ζωή, η βιοποικιλότητα, η ισορροπία και η προστασία του εδάφους. Ένα δάσος χωρίς δέντρα, φύλλα και κλαδιά πεταγμένα στο έδαφος, ένα δάσος με αραιή βλάστηση και με πολλά κενά σημεία, σημαίνει ότι έχει ξεκινήσει μια περιβαλλοντική καταστροφή στο συγκεκριμένο οικοσύστημα.

Όσοι μιλούν για «ακατάστατα και βρώμικα δάση» δεν αναφέρονται στις πλαστικές σακούλες, στα πακέτα τσιγάρων, στα μπουκάλια και άλλα σκουπίδια αλλά αναφέρονται σε ζωντανά και νεκρά δέντρα και ξύλα που σαπίζουν στο έδαφος. Το πιο τραγικό είναι ότι πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι ένα «καλοδιατηρημένο δάσος», πρέπει να είναι ένας χώρος με λίγα δέντρα και με δρομάκια για βόλτες, που έχει μεταμορφωθεί και μοιάζει με αστικό πάρκο. Όμως αυτό το «καθαρό δάσος» σημαίνει ένα δάσος αραιό, με πολλά τεχνητά διακοσμητικά στοιχεία, όπως βραχάκια, μικρά ρυάκια, με πολλούς θάμνους και ακακίες, που επανειλημμένα υπόκειται σε παρεμβάσεις.

Ένα τέτοιο δάσος είναι μια περιβαλλοντική καταστροφή εν εξελίξει και ειδικά σήμερα που παρατηρείται μια συνεχής αύξηση της θερμοκρασίας, με ολοένα και περισσότερα ζεστά και ξηρά καλοκαίρια και τις βροχοπτώσεις συγκεντρωμένες σε ορισμένες περιόδους. Όμως όλοι όσοι ασχολούνται με το περιβάλλον καθώς και οι βιοκαλλιεργητές, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το γυμνό έδαφος πεθαίνει και διαβρώνεται, ενώ το καλυμμένο από φύλλα και θάμνους έδαφος, ή τουλάχιστον από την επιβλητική κόμη των δέντρων και από τα στοιχεία που σαπίζουν στη θέση τους, είναι το ζωντανό έδαφος.

Σ’ ένα καθαρό δάσος, σύμφωνα με την έννοια των εραστών της «αφύσικης φύσης», δηλαδή ένα δάσος με μικρά δέντρα, αραιή βλάστηση, χωρίς χαμηλή βλάστηση, χωρίς σαπισμένα κλαδιά στο έδαφος, αυτό που θα έχουμε θα είναι πολύ γρασίδι την άνοιξη που τα καλοκαίρια, όπου οι 40 βαθμοί κελσίου υπό σκιά είναι πλέον ο κανόνας σαν συνέπεια της μικροκλιματικής αλλαγής, θα στεγνώνει ανελέητα, χωρίς να δημιουργεί χούμους και θα αφήνει το έδαφος εκτεθειμένο και ανυπεράσπιστο. Ο καλοκαιρινός ήλιος θα το φρύξει και οι φθινοπωρινές βροχές στις πλαγιές θα το σύρουν κάτω στις κοίτες των ποταμών με τον πολύτιμο άνθρακα.

Αυτό λοιπόν που θεωρείται ακαταστασία και βρωμιά, δεν είναι τίποτε άλλο από το πραγματικό δάσος, τη ζωή, τη βιοποικιλότητα, την ισορροπία και την προστασία του εδάφους: το έδαφος στο οποίο αναπτύσσονται τα σπόρια, οι λειχήνες, οι μύκητες, που το λιπαίνουν και αποτελεί το καταφύγιο και την τροφή για κάθε μορφή ζωής, από βακτήρια έως πουλιά, από σαρκοφάγα έως τα οπληφόρα. Το δάσος δεν είναι άδειο και δεν είναι μόνο δέντρα αλλά είναι πλούσιο σε πανίδα και χλωρίδα, είναι το ενδιαίτημα πολλών οργανισμών.

Η κουλτούρα που επικρατεί σήμερα για τα περιβαλλοντικά θέματα, ταυτίζεται με ένα αποκλειστικά ανθρωποκεντρικό και οικονομικό όραμα, με πρωταγωνιστή τις μεγάλες εταιρείες στην αλυσίδα εφοδιασμού ξύλου, που προσπαθούν να εξουσιοδοτηθούν και να πάρουν στα χέρια τους το δάσος. Και σαν να μην έφτανε αυτό ήρθαν και οι ανεμογεννήτριες και το πρόσφατο νομοσχέδιο για το περιβάλλον, που δυστυχώς δεν σέβεται ούτε τις περιοχές Natura στις οποίες η διάνοιξη δρόμων για τη μεταφορά των ανεμογεννητριών έχει σαν αποτέλεσμα την καταστροφή των ενδιαιτημάτων και την υποβάθμιση του οικοσυστήματος. Βέβαια εμείς, με την υποκρισία που μας χαρακτηρίζει, υποστηρίζουμε ότι θέλουμε να ελέγξουμε την υποβάθμιση του περιβάλλοντος και να αποτρέψουμε τις κατολισθήσεις οι οποίες όμως διευκολύνονται ακριβώς από το ανεξέλεγκτο άνοιγμα δρόμων. Αντί για μια σοφή πολιτική, που θα άφηνε τη φύση να αυτορυθμίζεται, με τις παρεμβάσεις μας καταστρέφουμε τα δάση τα οποία σήμερα έχουν ελαττωθεί πολύ και βλέπουμε ότι στις μέρες μας κυριαρχεί η μακκία βλάστηση (η υποβάθμιση του περιβάλλοντος έχει την εξής σειρά: δάσος, μακκία βλάστηση, φρύγανο, έρημος). Υποστηρίζουμε ότι θέλουμε να ελέγξουμε την υποβάθμιση των οικοσυστημάτων, να αποτρέψουμε τις κατολισθήσεις αλλά κάνουμε ακριβώς το αντίθετο και επιταχύνουμε την περιβαλλοντική καταστροφή.

Θα πρέπει να γνωρίζουμε πολύ καλά ότι τώρα που βιώνουμε μια παγκόσμια περιβαλλοντική κρίση, με την υπερθέρμανση του πλανήτη και τη συνακόλουθη κρίση των υδάτων, ένα δάσος με μεγάλα δένδρα άνω των 60 ετών απορροφά τριπλή ποσότητα νερού από ότι ένα φτωχό δάσος με χαμηλή θαμνώδη βλάστηση.

Ο άνθρωπος εμφανίστηκε πριν 2/3 εκατομμύρια χρόνια και τα τελευταία 2.000 χρόνια κλαδεύει και κόβει δέντρα, παρόλα αυτά τα δάση υπάρχουν για 300/400 εκατομμύρια χρόνια. Το αυτοκλάδεμα-αυτοκαθαρισμός του δάσους και η πτώση των μεγάλων σε ηλικία δέντρων καθώς και οι αρρώστιες μέσα στο δάσος είναι διαδικασίες αυθόρμητες και εξελικτικές και δεν έχουν ανάγκη την ανθρώπινη παρέμβαση. Η δασοκομία δεν έχει ούτε την ικανότητα ούτε την πρόθεση να βελτιώσει κάτι, λειτουργεί με νόμους αγοράς και όρους συμφέροντος, οικονομία/εισόδημα, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο από την κτηνοτροφία. Ένα δάσος γεννιέται, μεγαλώνει, ωριμάζει, γερνάει, αναγεννάται.

*intonature