«Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ» 20.10.2014, οκτώ χρόνια χωρίς τον Σπύρο Ζαγοραίο

Με φωνή χαρακτηριστική και δυνατή, με αυθορμητισμό ασυγκράτητο, διάθεση ανεβασμένη, χιούμορ και μια ζωή απολύτως αφιερωμένη στη μουσική και το τραγούδι, ο Σπύρος Ζαγοραίος υπήρξε από τους καλλιτέχνες που σφράγισαν με το προσωπικό τους στίγμα και τη χαριτωμένη μαγκιά του μια ολόκληρη περίοδο στην ελληνική μουσική.

Ο δημιουργός πολύ αγαπημένων τραγουδιών όπως τα «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ» (στίχους), «Αλήτης», «Προσευχή», «Πως είμαι αλήτης μάθε το», «Δώσ’ μου μια φωτογραφία», «Στη ζωή μου μόνος», αλλά κι εκείνος που πρώτος τραγούδησε το «Τρελοκόριτσο», το «Αναψε το τσιγάρο», το «Στης Λαρίσης το ποτάμι», το «Αδικα χάρε καρτερείς», το «Γλυκοχάραξε η μέρα», πέθανε προχθές, σε ηλικία 86 ετών.

Εζησε μια ζωή γεμάτη μεγάλες τραγουδιστικές στιγμές, αλλά και αφόρητες δυσκολίες (όπως ο θάνατος του γιου του πριν από μερικά χρόνια). Ωστόσο, ο Σπύρος Ζαγοραίος, που με κάθε ευκαιρία «διαφήμιζε» την αγάπη του στη σύζυγό του, την κυρία Ζωή, έβρισκε πάντα την όρεξη να διασκεδάζει τις εντυπώσεις με κομμάτια που έγιναν διαχρονικά, όπως και άλλα που ακουμπούσαν στην καλτ κουλτούρα. Μην ξεχνάμε πως και το τραγούδι-σήμα κατατεθέν του, «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ», ήταν η «αργκό εκδοχή» του τραγουδιού «Του Βοτανικού ο μάγκας».

Βλέπετε, του άρεσε πάντα να τραγουδά στίχους που περιέγραφαν την εποχή τους. Μεταξύ αυτών το «Τραγούδι του Παπανδρέου» (1964, των Κ. Βίρβου – Θ. Δερβενιώτη) που έλεγε: «Γεια σου, Γιώργη Παπανδρέου/ που σαν Ολυμπος κρατάς/ φίλε του φτωχού εργάτη/ και παιδί της αγροτιάς/ Τζάμπα στα παιδιά σχολεία/ πρώτη πράξη ζηλευτή/ και τη σύνταξη του αγρότη/ συ τη σκέφτηκες κι αυτή», αλλά και το πιο πρόσφατο καλτ «Η Σβετλάνα, η Τάνια και τα μπλε κομμούνια» (Πέσανε τα τείχη ευτυχώς/ να χαρεί για λίγο κι ο φτωχός/ φέρτε στον παππού αλλοδαπή/ να ζηλέψουν όλοι στο ΚΑΠΗ/ Και στα ογδόντα να δεις προσόντα/ το Viagra το θαυματουργό/ η Σβετλάνα και η Τάνια βρήκαν χορηγό».

Ο Σπύρος Ζαγοραίος είχε γεννηθεί στον Αγιο Αρτέμιο (Γούβα) Παγκρατίου στις 23 Ιουνίου 1928 κι έζησε πολύ φτωχικά παιδικά χρόνια. Στην οικογένειά του όλοι ήταν κιθαρωδοί κι ο ίδιος στράφηκε εκεί για να συνεισφέρει. Σε ηλικία 13 ετών έχασε σε ατύχημα το ένα του χέρι, όταν μια χειροβομβίδα που περισυνέλεξε μαζεύοντας χόρτα εξερράγη μέσα στο σπίτι του. Παρόλο που μέχρι και πρόσφατα σε συνεντεύξεις του παραδεχόταν πως πολλοί συνάδερφοι αντιμετώπισαν με ρατσισμό την αναπηρία του, η δύσκολη στιγμή δεν στάθηκε ικανή να τον εμποδίσει από το μεγάλο του όνειρο, που δεν ήταν άλλο από το τραγούδι. Ετσι, κατάφερε τελικά και μπήκε δυναμικά στον χώρο του λαϊκού τραγουδιού, όπου εξαρχής ξεχώρισε με τη φωνή του, αλλά και με τον ξεχωριστό τρόπο που ερμήνευε ακόμα και ήδη δημοφιλή κομμάτια. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά τη Θεσσαλονίκη, κυρίως τραγουδώντας Τσιτσάνη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγος του Ζωή, δημιουργώντας ένα από τα πιο λαοφιλή ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού.

Στη δισκογραφία πρώτη φορά τον συναντάμε το 1971, που κυκλοφορεί τον δίσκο «Χρόνια Στον Περαία». Καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού όπου ζουν Ελληνες. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έζησε φτωχικά και χτυπημένος από Πάρκινσον, ωστόσο, όση ενέργεια είχε την αφιέρωνε στο λαϊκό κέντρο «Εντελαμαγκέν», που είχε δημιουργήσει στο Αιγάλεω Αττικής, όπου και διέμενε.

Η υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού κ. Αντζελα Γκερέκου δήλωσε πως «ο Σπύρος Ζαγοραίος έβαλε ανεξίτηλο το δημιουργικό του αποτύπωμα στο λαϊκό τραγούδι και ήταν ένας από τους τελευταίους εκπροσώπους μιας χρυσής εποχής».