για τον βασίλη βασιλικό

Βιογραφούμε για να αυτοβιογραφηθούμε, το ‘χω γράψει κι άλλες φορές, κλεμμένο απ’ τον Μαρωνίτη, αλλά και πώς αλλιώς να γίνει, να γράψω δηλαδή τώρα για το έργο και την αξία του Βασιλικού; αστεία πράγματα

θα πω μόνο το τετριμμένο, τον κόσμο που μου άνοιξε κι εμένα στην εφηβεία μου η τριλογία, το Φύλλο, το Πηγάδι και τ’ Αγγέλιασμα, σε λίγο αραίωσα, σταμάτησα να τον διαβάζω, σύντομα αραίωσα γενικά το διάβασμα, σταμάτησα να διαβάζω

έβαλε τα γέλια όταν του το είπα, πολύ αργότερα, όταν πιάσαμε επαφή, και κάθε φορά που μου ‘στελνε βιβλίο του: «όχι για να το διαβάσεις, μη φοβάσαι» μου ‘λεγε γελώντας πάλι, «απλώς θέλω να το ‘χεις»

την πρώτη φορά που μου ‘στειλε βιβλίο του κι ενώ δεν γνωριζόμαστε, ήταν έπειτα από κάποιο άρθρο μου για τον Μίκη, με μια κολακευτική, υπερενθουσιώδη αφιέρωση δύο (!) πυκνογραμμένες σελίδες

αργότερα ήρθε το πρώτο τηλεφώνημα, πάλι ενθουσιώδες αλλά και συγκινημένο, όταν έγραψα για τον θάνατο του κοινού μας “έρωτα”, όπως αποδείχτηκε, της τραγουδίστριας Αλεξάνδρας

και το «Ημερολόγιο Θάσου», με την τιμητική αναφορά στο πρόσωπό μου, και τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα, καθώς δυσκολευόμουν ήδη στις μετακινήσεις, και ενδιάμεσα τα πάντα πυκνογραμμένα δελτάρια, και πάλι τα τηλεφωνήματα τα Σάββατα που δεν έγραφα: «πώς είσαι; γιατί δεν έγραψες;» ανησυχούσε, «κι ανησύχησε και η Βασούλα, νά, πάρε να σου πει δυο λόγια» κι έσταζε λατρεία η φωνή του για τη μούσα του, την περίφημη σοπράνο μας Βάσω Παπαντωνίου –«κι άλλη φορά να με ειδοποιείς, μη δίνω τζάμπα δύο ευρώ» αστειευόταν…

πολλά είπα, με λίγα ακόμα και θα μ’ έπαιρνα πρώτος εγώ με τις πέτρες

μα ο Βασίλης ήταν απ’ τους δοτικότερους και πιο γενναιόδωρους ανθρώπους, κι εγώ ποτέ δεν του αντιγύρισα το παραμικρό

όμως δεν ωφελεί πια η ντροπή, πάντα θα σου χρωστάω, Βασίλη, και θα σ’ ευχαριστώ, απέραντα θα σ’ ευχαριστώ