Αυτοαναφορικό -κτηνιατρικό- ποστ

Σκεφτόμουν, με αφορμή τον θάνατο της κυρίας από τα σκυλιά του γείτονα της, πόσες φορές εγώ -αλλά κι όλοι οι συνάδελφοι μου που ασχολούμαστε με τα ζώα συντροφιάς- έχουμε γλιτώσει με ελαφρά ή βαρύτερα τραύματα από τέτοιες επιθέσεις, εντός κι εκτός ιατρείου, από σκυλιά και γάτες που φυσικά και δεν φταίνε (μιας και είχαν την ατυχία να πέσουν σε κηδεμόνες που ούτε για τον φερμπι χωρίς μπαταρίες δεν κάνουν), κηδεμόνες οι οποίοι θα σου πουν «γιατρέ είναι ήρεμο το σκυλί», «γιατρέ πρώτη φορά το κάνει αυτό», τα δικά μου αγαπημένα «δεν του βάζω φίμωτρο γιατί καταπιέζεται»/«δεν του βάζω φίμωτρο γιατί φοβάμαι μην με δαγκώσει», και το καλύτερο όλων «μάλλον δεν τα αγαπάς τα ζώα γιατρέ» (μάλλον επειδή αγαπάω τα χέρια μου λίγο περισσότερο).

Σκεφτόμουν λοιπόν πως για χρόνια ατέλειωτα λέμε να μπει ο κλάδος στα βαρέα κι ανθυγιεινά (μιας κι αυτοί που ασχολούνται με τα παραγωγικά ζώα δεν περνάνε και καλύτερα/οποιος έχει δει αγελάδα να κλωτσάει προς όλους τους άξονες σαν τον Τσακ Νόρις ξέρει), φυσικά και δεν μπήκαμε ποτέ, αντιθέτως μας έχουν και στην παροχή με 24% ΦΠΑ (η μόνη ιατρική/παραϊατρική ειδικότητα με ΦΠΑ/μεχρι και Κινέζοι βελονιστές έχουν μηδενικό ΦΠΑ) με αποτέλεσμα να τα ακούμε κιόλας και να προσπαθούμε να σώσουμε ζωές με τον κηδεμόνα του ζώου να κάνει παζάρια επιπέδου αγοράζω δερμάτινο στην Κωνσταντινούπολη πάνω από το κεφάλι μας και το διασωληνωμένο ζώο.

Αυτό το τελευταίο βέβαια με τις τιμές «αυτορρυθμιζεται» (αχ Άδωνι) από μέλη του κλάδου που τα κάνουν όλα και τσάμπα (life hack: όταν σε κριτική κτηνιατρείου διαβάζετε «ο γιατρός είναι Άνθρωπος» συνήθως ο γιατρός είναι σε διαρκές mode «όλα στο κόστος/το αφεντικό τρελάθηκε»), οπότε μας μένουν όλοι αυτοί που πήραν ένα ζώο που απαιτεί ενασχόληση αλλά νταξει μωρέ θα μάθει, σκυλί είναι, με αποτέλεσμα να φτάνουμε σε περιστατικα όπως αυτό που συζητείται τις τελευταίες μέρες με τον θάνατο της κυρίας κι εμάς στα ιατρεία να είμαστε λες κι επιστρέψαμε από το Βιετνάμ με τον συνταγματάρχη Κουρτς, μετρώντας πενταροδεκάρες για να πιάσουμε το τεκμαρτό.

Τέλος πάντων, όπως και όλα τα αυτοαναφορικά ποστς, έτσι κι αυτό δεν έχει κάποιο νόημα, είναι απλά σκόρπιες σκέψεις από έναν άνθρωπο που ανήκει στον κλάδο με στατιστικά τις περισσότερες αυτοκτονίες παγκοσμίως και ξύπνησε ελαφρώς στραβά.

Τα είπα κι ησύχασα, αν έχω δάχτυλα το βράδυ (γιατί δεν ξέρω και τι μου ξημερώνει), μπορεί να επανέλθω.