Ανυπεράσπιστοι

Ολοι σου λένε πως κάποια στιγμή στη ζωή έρχεται ο καιρός να πάρεις αποφάσεις. Αυτό που δεν σου λένε ποτέ είναι το τι θα κάνεις με τις αποφάσεις που πήρες. Θα της ακολουθήσεις βέβαια, αλλά μέχρι πότε και μέχρι πού; Θα τις εκτελέσεις, μπορεί και να τις ολοκληρώσεις.

Και μετά τι γίνεται; Αυτό που δεν σου λέει κανείς είναι πως κάποια στιγμή απλώνεται μπροστά σου η έρημος της μεγάλης αμφισβήτησης. Μια στιγμή με διάρκεια όπου κάθε σου επιλογή και κάθε σου απόφαση μοιάζουν λανθασμένες. Είναι οι στιγμές που κυριαρχείσαι από μια ατελείωτη σειρά πιθανοτήτων, έναν ατελείωτο αριθμό εκδοχών: Τι θα γινόταν αν; Τι θα γινόμουν αν; Και αν, τότε πώς θα; Και αφού αυτό, τότε μήπως εκείνο;

Είναι οι ώρες αυτές που η ηλικία σου γίνεται σχετική. Τόσο σχετική που σχεδόν χάνεται. Επιστρέφεις τον εαυτό σου στην περίοδο των αποφάσεων. Τον κοιτάζεις μέσα σε αυτό το χρονικό, ιστορικό και βιολογικό πλαίσιο. Τότε που συνειδητά ή ασυνείδητα έκανες τις επιλογές που σχημάτισαν τη μετέπειτα ζωή σου. Τον κοιτάς και τον παρατηρείς σαν να θέλεις να εξετάσεις στην όψη του αυτή την ικανότητα της ίδιας της πρώιμης εκδοχής σου να παίρνει αποφάσεις. Και ταυτόχρονα, σαν να του παρουσιάζεις τον τώρα εαυτό σου σαν τις συμπυκνωμένες συνέπειες των αποφάσεών σου: Αυτός ο δρόμος οδηγεί σε αυτόν τον άνθρωπο. Εγώ είμαι η επιλογή σου κάποια χρόνια μετά.

Φυσικά και θα μετανιώσεις. Μόνο οι δογματικοί και οι ανέραστοι, οι άνθρωποι που δεν βιώνουν τη φαντασία ως ενδεχόμενο δεν μετανιώνουν. Θα ήθελες να είσαι άλλος, θα ήθελες να είσαι ακόμα και ο αντίθετος από αυτό που τώρα είσαι. Ή έστω μια άλλη, πιο ρεαλιστική εκδοχή. Ενας συνδυασμός ρεαλισμού και φαντασίας. Να είχες βγάλει λεφτά ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να γράφεις λιγότερο· να είχες μια κάποια ασφάλεια ακόμα κι αν αυτό σήμαινε να ζεις λιγότερο· να είχες κάνει πιο πολλά ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να έχεις κάνει πιο λίγα. Μήπως να είχες κάνει αυτές τις σπουδές στο εξωτερικό, να έπαιρνες τότε εκείνη τη δουλειά που σου πρόσφεραν, να έγραφες ναι, αλλά ίσως κάπως διαφορετικά;

Να είχες κάνει διαφορετικούς συμβιβασμούς από τους συμβιβασμούς που έκανες; Ολα θα ήταν καλύτερα. Κάθε εκδοχή σου θριαμβεύει διαρκώς επί της πραγματικότητάς σου. Και αυτό γιατί στο ονειροπόλημα δεν υπάρχουν γωνίες και κακοτοπιές, αστοχίες και ήττες. Εδώ όλα είναι τυλιγμένα με ένα πλαστικό προστατευτικό που εμποδίζει τα όνειρα να σπάσουν. Ω ναι. Αν ήσουν άλλος, σίγουρα όλα θα ήταν περίφημα.

Μα έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει κάποιος να υπερασπιστεί αυτό που έχεις γίνει και αυτό που είσαι. Τις επιλογές και τις επιθυμίες, τα όνειρα και τις πράξεις σου. Τον αξιακό κώδικα που εφαρμόζεται σε κάθε βιωμένη εκδοχή σου. Την αισθητική, τις εμμονές και τον τρόπο ζωής σου. Πρέπει να επιστρέψεις σε αυτόν τον πρώτο εαυτό, το εαυτό της επιλογής και της απόφασης και να τον προστατεύσεις.

Γιατί αυτό που είσαι τώρα, δεν είναι τίποτα άλλο από το ρίσκο ενός παιδιού που κάποτε ονειρεύτηκε. Το όνειρο υπήρξε μέσα στο παιδί και τώρα το παιδί επιβιώνει μέσα σε αυτό το όνειρο. Παρά τις δυσκολίες, παρά τις αστοχίες και τα τιμήματα, πρέπει να υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Κανείς δεν θα το κάνει στη θέση σου. Είμαστε ανυπεράσπιστοι μόνο όταν αποφεύγουμε να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας. Καλά κάναμε λοιπόν: Ας συνεχίσουμε.