Ανταπόκριση – ανταπόδοση από την παράσταση ”Αριστεία Καπαμά”
Written by v.psychogios on 26/01/2023
Το περασμένο Σάββατο 21 Γενάρη είδα πρώτη φορά ζωντανά στο Block 33, τον ”Τσολιά εντ δε Τσόλια Μπάντ”, τον Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη της Ελληνοφρένειας, στην παράσταση ”Αριστεία Καπαμά”. Με πήγε ο γιος μου, όπως το περασμένο Οκτώβρη στο Καυταντζόγλειο, στην συναυλία του Λεξ.
(Γενικά και ειδικά, πολλές φορές, είναι πολύ καλό να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας, να ‘μαστε δίπλα τους κι αν μπορούμε και δέχονται να πηγαίνουμε μαζί τους, στα ενδιαφέροντά τους, κι ας μην είναι απόλυτα δικά μας ενδιαφέροντα, αν είναι όπως το Σάββατο που αναφέρομαι, ακόμα καλύτερα).
Πηγαίνοντας είχα ως σκέψη – απορία για το τι επρόκειτο να δούμε. Το μυαλό μου τριγύριζε στον Τζίμη Πανούση και στις παραστάσεις του. Δεν είναι τυχαίο που στην εκπομπή – αφιέρωμα για τον Τζίμη Πανούση, είχα παραλληλίσει, είχα συγκρίνει τον Α. Μπαρμπαγιάννη για την ετοιμολογία του, το καθηλοτικό και μαύρο χιούμορ με αυτό του Τ. Πανούση.
Όντως έμοιαζε πολύ, είναι μια παράσταση που θυμίζει πολύ Τ. Πανούση. Υπήρχαν στιγμές όμως που ο λόγος, ο τόνος, η ενέργεια που εξέπεμπε μου θύμιζαν το συμπερασματικό λόγο και τόνο ενός άλλου μεγάλου της σάτιρας. Αυτόν του Χάρρυ Κλυνν.
Θεωρώ ότι το σόου του ”Τσολιά εντ δε Τσόλια Μπάντ” υστερεί σε ένα σε σχέση με το Τ. Πανούση. Η διαφορά είναι στο γεγονός ότι ο Α. Μπαρμπαγιάννης, δεν είναι (όσο γνωρίζω) ο ίδιος μουσικός. Νομίζω δίχως να ‘μαι και εγώ μουσικός, ότι όλο το ”πράγμα” ρέει διαφορετικά, ίσως πιο ολοκληρωμένα. Γενικά θεωρώ ότι το σύνολο ”Τσολιάς εντ δε Τσόλια Μπάντ” είναι λίγο καιρό μαζί, αυτό φαίνεται από μικρά πράγματα δίχως αυτό να είναι αρνητικό, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια και αυτιά. Κάτι που δεν περίμενα όμως βγαίνει στο εδώ κείμενο, είναι ένα (ίσως κακώς) είδος σύγκρισης μεταξύ Μπαρμπαγιάννη με Πανούση. Μου έκανε θετική εντύπωση το γεγονός ότι ο Α. Μπαρμπαγιάννης έχει κομμάτια λόγου χωρίς διακοπή για μουσικές ή οτιδήποτε άλλο για ιδιαίτερα μεγάλο χρονικό διάστημα. Όλα τα προηγούμενα μας δείχνουν ότι το σύνολο έχει μπροστά του χρόνο να πατήσει, να ”τριφτεί”, να δώσει και άλλο και καλύτερο υλικό στον κόσμο που έχει ανάγκη αυτό το είδος, επικοινωνίας.
Γιατί αυτό ουσιαστικά κερδίζει το κοινό, η επικοινωνία μέσα απ’ την σκέψη που παράγεται παρακολουθώντας ανάλογες παραστάσεις. Επικοινωνία με τον εαυτό και τους άλλους. Πριν πάμε έδωσα στον γιο μου να διαβάσει τι ακριβώς σημαίνει καπαμά, του έστειλα επίσης να διαβάσει πως βγαίνει η φράση ”αρχίδια καπαμά”, μετά έκανα την σύνδεση με τα αριστεία της κυβέρνησης και την παράσταση. Ενώ κατά την διάρκεια και μετά κουβεντιάσαμε.
Ήταν ωραία βραδιά κι ας πονάν θέματα που ακούγονται, ήταν ωραία για έναν ακόμα λόγο, θυμήθηκα, (ίσως και άλλοι) τον Τζίμη Πανούση. Κάποια στιγμή συγκινήθηκα, τον Οκτώβρη του 2017 που είδα τελευταία φορά ζωντανά τον Τζίμη Πανούση σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα τον βλέπαμε μαζί με τα παιδιά. Αυτό δεν έγινε, έτσι η βραδιά του περασμένου Σαββάτου ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί με έναν τρόπο “διορθωτική” σε σχέση με τον Τ. Πανούση. “Διορθωτική” και εναρκτήρια με έναν τρόπο, τα πράγματα προχωράνε, έχουμε, τιμάμε και μαθαίνουμε απ’ την ιστορία μας, (την όποια πολιτική, πολιτιστική, εθνική) προχωρώντας προς τα μπροστά, δημιουργούμε νέα πράγματα, νέες καταστάσεις. Νέα ιστορία τελικά.
Θεωρώ τις παραστάσεις και την τέχνη του Αποστόλη Μπαρμπαγιάννη, του Τζίμη Πανούση όαση, ένας λόγος για αυτό είναι ο βαθμός ειλικρίνειας που εκπέμπουν και έχουμε τόσο ανάγκη. Την ειλικρίνεια και τον απλό καθημερινό, λιτό, ανθρώπινο τελικά λόγο. Απλό παράδειγμα, προχθές στο κλείσιμο της παράστασεις ο Α. Μπαρμπαγιάννης είπε: ”πάμε για ένα τελευταίο τραγούδι τελείωσαμε, όχι ανκόρ και τέτοιες μαλακίες μην βγαίνουμε και ξαναβγαίνουμε”. ΚΑΙ αυτή η ειλικρίνεια είναι που κερδίζει συνδυαστικά με όλα τα υπόλοιπα.
Το link με το κείμενο αυτό θα το στείλω στον Α. Μπαρμπαγιάννη, δεν ξέρω αν το διαβάσει, ξέρω ότι αυτό είναι η επικοινωνία, η ανταπόκριση και η ανταπόδοση, η δράση τελικά στα ερεθίσματα που δεχόμαστε. Όπως ότι το ταχίνι αν το αφήσεις 1-2 μέρες ανάποδα πριν το ανοίξεις, γίνεται όπως πρέπει με το λάδι να μοιράζεται και το ταχίνι να ‘ναι έτοιμο για χρήση.
Να ‘μαστε καλά να προχωράμε!!!! !
β.ψ.